Rybitzky Rybitzky
714
BLOG

Noc w Betlejem

Rybitzky Rybitzky Rozmaitości Obserwuj notkę 10

Urwany kobiecy krzyk przecina nocną ciszę. Leżąca na sianie dziewczyna półprzytomnymi oczyma spogląda wzdłuż swego ciała na męża, trzymającego w rękach coś malutkiego. Mężczyzna szepce: „syn”, drżącymi rękami daje dziecku klapsa, po czym nożem wyjętym z gotującej się wody przecina pępowinę. Owija nowo narodzonego, ale już potrafiącego się rozpłakać chłopca w czyste płótno i kładzie go obok matki. Maria i Jezus pierwszy raz patrzą sobie w oczy.
Dla kobiety wszystko inne przestaje być nagle ważne. W jednej chwili zapomina o bólu, strachu i doznanym niedawno poniżeniu.
***
Izbę jadalną przepełniali ludzie. Obsiedli wielkie, parujący michy i wykładali palcami kawałki mięsa na chleb. Beniamin przyglądał się temu z ukontentowaniem. Do Betlejem przybyli wędrowcy z całej Judei, a nawet Galilei.
Karczmarz był przekonany, iż to sam Bóg zesłał na niego łaskę w postaci zarządzonego przez Cezara spisu ludności. Betlejem było bowiem niewielkim miastem, ale wywodziło się z niego kilka znacznych żydowskich rodów. W tym i ród Dawida, który liczył teraz tysiące głów. A Cezar zażądał, by każdy dał się spisać w miejscu swego pochodzenia. Dla rodu Dawida za takie miejsce uznano Betlejem.
„Tak, tak” – Beniamin pokiwał głową – „świetny pomysł miał ten Cezar. I król Herod, że wypełnił jego polecenie.”
Z zamyślenia wyrwała karczmarza Rachela, stara akuszerka. Kiedyś była przy jego narodzinach, a potem odbierała trójkę jego dzieci. Teraz pomagała sprowadzić na świat czwarte. Prawdę mówiąc, Beniamin niezbyt przejmował się porodem żony. Na razie dała mu tylko córki i zniechęcony mężczyzna spodziewał się kolejnego rozczarowania. Ale…
- Beniaminie, to syn! – Rachela też była rozradowana. Karczmarz bez słowa wręczył jej złotą monetę i popędził do żony.
Kilka godzin później, gdy słońce już zaszło, szczęśliwy karczmarz wciąż wpatrywał się w śpiącą żonę i syna. Przepełniała go duma. Snuł już plany o tym, jak wychowa syna i jak przekaże mu majątek.
Tego wieczoru uszczęśliwiony karczmarz powrócił do obowiązków tylko na chwilę. Najstarsza córka przyszła do niego z wieścią, że jacyś ludzie koniecznie chcą dostać miejsce w przepełnionej gospodzie.
Beniamin niechętnie zwlókł się po schodach i wyszedł w ciemną noc. W migoczącym świetle pochodni zauważył biednie wyglądającą parę Żydów. On – dojrzały mężczyzna o szerokich barach. Ona – siedząca na osiołku młodziutka dziewczyna w zaawansowanej ciąży.
- Panie – rzekł mężczyzna – Jestem Józef z Nazaretu z rodu Dawida. Musiałem przybyć tu na spis, a moja żona rodzi. Twe sługi nie chcą nas wpuścić do gospody…
- I nie wpuszczą – Beniamin wzruszył ramionami. – Mamy tam w środku cały tłum. Nie pomieszczę tu jeszcze dwóch osób, a w zasadzie trzech.
- Ale panie – Józef próbował zaoponować, lecz Beniamin tylko machnął ręką i rzekł:
- Idźcie stąd. Noc już, a nie mam czasu na czcze rozmowy. – Karczmarz odwrócił się i ruszył ku drzwiom. Józef spojrzał bezradnie na rozświetloną gospodę.
- Mario – spojrzał ze smutkiem na żonę – została nam chyba tylko ta grota, którą widzieliśmy przy drodze.
Dziewczyna łkała, gdy opuszczali miasteczko. Strażnik w bramie nawet na nich nie spojrzał. Józef zaciskał zęby i ciągnął za sobą osiołka. Tak dotarli do zauważonej wcześniej jaskini. Tutejsi pasterze wykorzystywali ją zapewne jako schronienie dla siebie i swoich zwierząt.
Józef był przerażony. Jego ciężarna żona mogła w każdej chwili zacząć rodzić, a znaleźli się sami na bezludziu. Położył więc ją na sianie, a sam nabrał wody z pobliskiego źródełka i rozpalił ognisko. Musiał przygotować się najlepiej jak umiał.
Miotany strachem i wściekłością cieśla z Nazaretu nie miał pojęcia, że w pobliskiej Jerozolimie ktoś inny również ma ciężką noc.
***
- A więc powiadacie, szlachetni, że przybyliście się pokłonić… nowemu królowi Żydów? Że ponoć w moim kraju narodził się człowiek, który zdobędzie wielką władzę? – starzec spojrzał z niedowierzaniem na swoich trzech rozmówców.
- Dokładnie tak, dostojny Herodzie – ubrany w perskie szaty mężczyzna energicznie pokiwał głową – ale to nie będzie zwykły król, lecz ktoś kto odmieni losy świata!
- Naprawdę? – zdziwił się Herod – Tak wielki będzie ten człowiek?
- Owszem – do rozmowy włączył się drugi z gości króla – Przeanalizowaliśmy dokładnie wasze święte księgi i przekazy innych ludów. A potem odkryliśmy, że gwiazda będąca zapowiedzią jest już na niebie! To wielki dzień dla ludzkości! Gdy tylko połączyliśmy w całość wszystkie fakty, natychmiast ruszyliśmy na Zachód.
- Jesteś, królu, znany z wielkiej mądrości i dbałości o swój lud – rzekł trzeci z mężczyzn uśmiechając się do Heroda. – Uznaliśmy, iż będziesz bardzo zainteresowany narodzinami tego cudownego dziecka i pomożesz nam je odnaleźć w Betlejem. Rodzice mogą sobie nie zdawać sprawy kim jest noworodek…
- Zaraz, zaraz – król niemal poderwał się z miejsca – To wy wiecie gdzie jest to dziecko?
- No, mniej więcej… Tak przecież powiadają żydowskie księgi. Nowy król narodzi się w Betlejem. Nie czytałeś o tym, królu?
- Musiało mi umknąć – mruknął Herod. Na chwilę zapadła cisza. Żydowski władca rozważał coś w myślach, a trzech uczonych cierpliwie czekało. W końcu król rozpromienił się i rzekł:
- Drodzy przyjaciele! Bardzo wam dziękuję za te wspaniałe wieści. To rzeczywiście piękna chwila dla mojego kraju, a stała się ona możliwa dzięki waszej mądrości. Oczywiście, że udzielę pełnej pomocy w poszukiwaniach tego noworodka. Dam wam ludzi i konie, byście jak najszybciej dotarli do Betlejem i odnaleźli dziecko. A gdy już to uczynicie, powróćcie do mnie z nowymi informacjami. A najlepiej razem z małym. Chętnie obejmę go w opiekę.
Gdy uczeni wyszli, Herod zaklaskał w ręce. Zza kotary wynurzył się zakapturzona postać.
- Słyszałeś co mówili ci mądrzy ludzie, których chyba sam Bóg nam zesłał?
- Tak jest, królu.
- Więc ruszaj za nimi do Betlejem. Jeśli wskażą tobie dziecko, zabij je natychmiast.
- A jeśli nie…?
- Wtedy… - Herod wzruszył ramionami – Wtedy będziesz musiał zabić wszystkie noworodki w mieście.
***
Teraz tulą się do siebie, przykryci pledem. Maria, Józef i dziecko. Wokół panuje chłód i ciemność, tylko na niebie rozbłyskuje wielka gwiazda. Nie myślą o tym, że stało się właśnie coś wielkiego. Nie ma klękających bydląt i pastuszków. Anioły nie spływają z nieba, a spóźnieni mędrcy nie przybywają z darami. Nikt nie zakłóca spokoju strudzonej porodem młodej mamy i ojca na skraju nerwowej wytrzymałości. Dziecko już nie płacze, śpi spokojnie.
***
Za kilka godzin Beniamina obudzi łomotanie do drzwi. Zaspany mężczyzna wpuści do gospody nowych gości, którymi okażą się żołnierze króla. Nieco zdziwiony karczmarz zauważy wśród nich także swojego sąsiada. Ten jednak popatrzy gdzieś w bok i bez przywitania wybiegnie.
Zdziwiony zachowaniem sąsiada Beniamin potwierdzi, gdy dowódca oddziału zapyta go o nowo narodzonego syna. Chwilę potem znajdzie się w żelaznym uścisku dwóch żołnierzy. Nic nie rozumiejąc będzie słyszał krzyki swej żony, ale nie usłyszy tego jednego, straszliwego dźwięku. Potem zobaczy tylko dziesiętnika niedbałymi ruchami ścierającego krew ze sztyletu.

Rybitzky
O mnie Rybitzky

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Rozmaitości