Na starych zdjęciach trzymamy się za ręce. Nasi rodzice stoją z nadzieją i patrzą z nią w przyszłość.
Na starych zdjęciach Twoje oczy figlarne, grzywka niesforna, siedzisz nad wywierzyskiem w Kościeliskiej dolinie.
Nie mówimy wszystkiego, chociaż wszystko mówi, że jest dobrze, mimo że wokół marnie i biednie. Liczą się jeszcze drobne gesty, zaufanie ma swój niezmierzony wymiar.
Na starych zdjęciach naraz nas nie ma, mimo że wszyscy inni są, tudzież wrażenie, że nic się nie stało.
Na starych zdjęciach nagle mamy ciemne stroje, czarne opaski na płaszczach, stoimy nad sztywnym ciałem, idziemy w kondukcie a wiatr roztrąca nam włosy, które jeszcze mamy.
I mamy jeszcze mamy. Zwracamy się o rozmowę, w której możemy liczyć na partnera pierwszego po Bogu.
Na starych zdjęciach wyglądamy stanowczo lepiej niż teraz, chociaż czuliśmy się podle, czego nie widać.
Widać upływ mody a nie widać upływu czasu.
Na kliszach negatywy obietnic.
(C) z Mordoru
