Pewno powinienem był spytać. W świecie, gdzie należy określać przynależność, gdzie od tej przynależności tak wiele zależy, z życiem włącznie. Mogłem oczywiście dowiedzieć się nie wprost, wyciągnąć wnioski z posiadanych informacji. Ignoruję a wręcz kontestuję wymogi „określenia się”, jakiego domaga się część narodu określająca siebie jako zdrowa, podobnie jak ignoruję zarzuty o tchórzostwie, stawiane posługującym się pseudonimami.
Gdyby nie anonimowość, jaką zapewnia mi „nick”, w ogóle nie mógłbym o tym opowiedzieć.
A było tak, że podjąłem się „adopcji serca” dziewczynki z Rwandy. Szczegółów nie będzie, są granice szczerości, nawet anonimowej. Trwało to długo, aż dostałem informację oficjalną, że „sierota XX usamodzielniła się.” Pewno nie byłem dobrym adopcyjnym rodzicem, w międzyczasie zostałem ojcem, miałem różne życiowe przeboje i trudności. Nie zaniedbałem wszak ani razu zobowiązania zapewniania środków na życie. Takie minimum, nie rozpiera mnie duma, nie na swoją chwałę o tym mówię.
Wiem, jaką miała twarz, jakie oczy, jaki charakter pisma. Myślę o niej czasem, młodej kobiecie w trudnym miejscu świata. A plemienna przynależność? Którzy dzielicie ludzi na lewych i prawych, którzy sięgacie po analogię rwandyjskiej tragedii by opisać co się wyprawia nad Wisłą, grzebcie sobie, pewno się dogrzebiecie. Nawołujcie sobie do czego chcecie. Nie odwołuję się do poczucia wstydu, bo żeby się – w przenośni - spalić ze wstydu, to trzeba by go mieć, jako rzecze Piotr B.
Wyciągnijcie symbole, flagi, szaliki. Temu z niewłaściwym lub bez znaku określającego przynależność przetnijcie ścięgna Achillesa. Mówicie wszak, że Chrystus przyniósł podział rodzin i miecz. Użyjcie miecza, choćby jak maczety, niech ten co się nie określi jak trzeba leży w rowie, nie da rady uciec. Przyjdzie po niego los, na jaki zasłużył. Tyle o Rwandzie mówicie, może się doczekacie i będzie jak w Rwandzie. Nie zapomnijcie pytać: Hutu czy Tutsi? Ja nie pytałem. Z całej tej historii to jedno się liczy.
© z Mordoru
Komentarze