Połączeni czerwonym sztandarem stawili się publicznie Palikot z Millerem, by przyciągnąć do siebie wyborczą hołotę, tę co zagłosuje za byle socjalny ochłap, za puszkę piwa, za kaszankę, obietnicę gównianej pracy w fabryce lub na polu.
Muszę przyznać ,że w tej populistycznej licytacji wypadł lepiej Palikot. Ma więcej energii, innowacji w manipulacji wyborczej , jest młodszy i nowocześniejszy mimo, że nie biega jak Pawlak wszędzie z Tabletem. Miller zastygł w retoryce z lat swej świetności, nie rozwija się w demagogice tłumu. Widać brak świeżości.
Problemem obu jest brak wiarygodności. Palikot chce korekty kapitalizmu, opodatkowania bogatych i transferu kapitału, budowania fabryk przez państwo mimo ,że sam wyprowadzał swój kapitał zagranicę i przejmował państwowe fabryki spirytusu. Mówi o obniżce składek na ZUS o 30%, a popiera PO w wydłużeniu wieku emerytalnego, by ZUS miał większe dochody.
Miller chce przywrócić sobie twarz komunisty, ale mówi i wygląda jak kapitalistyczny liberał. A ponadto oderwany zupełnie od polskich problemów wykrzykiwał na wiecu „Paryż - Warszawa, wspólna sprawa !” , tak jakby liczył ,że przyszły socjalistyczny prezydent Francji – FrancoisHollande da Polakom dodatki do emerytur i przyśpieszy terminy na wszczepienie endoprotezy w otwockim szpitalu.
Żaden z nich nie mówi o tym ,że problemem Polski jest partiokracja tworząca kosztowne, niewydolne państwo. Państwo służy więc partiom, a nie Polakom jak mówi konstytucja. Te relacje należy odwrócić, ale wówczas straciliby na tym zarówno Palikot i Miller. Dlatego w tej sprawie siedzą cicho jak myszy pod czerwoną miotłą z Leroy Marlin.
Komentarze