Niczego w życiu nie należy się lękać, trzeba jedynie zrozumieć.
Są ludzie właśnie tak do życia podchodzący. Sam się tak staram.
Przysłała mi pewna pani doktor nauk humanistycznych swoją mającą się ukazać książkę – z prośbą bym napisał przedmowę. Czemu akurat mnie o to prosi? Pisze, że mam podobny do jej sposób patrzenia na świat. No, nie wiem. Oto fragment z tej książki:
W poszukiwaniach doznań mistycznych nie ustawali także przedstawiciele filozoficznego nurtu gnozy (gr. gnosis). To poznanie istoty świata, Boga i siebie samego poprzez wewnętrzne doświadczenie, miało nastąpić jako spontaniczne objawienie lub stopniowe wtajemniczenie, osiągane w wyniku ćwiczeń i rytuałów. Współcześnie gnoza zagościła na uniwersyteckich katedrach fizyki, matematyki i innych dziedzin nauki. Za sprawą ruchu, zainicjowanego w latach sześćdziesiątych XX wieku na amerykańskim uniwersytecie, zwanego neognozą z Princeton, nowi gnostycy dążą do poznania wewnętrznego życia bytów, a nie tylko zewnętrznych zjawisk, obserwowanych przez naukę. Teoretyk neognozy – francuski filozof prof. Raymond Ruyer (1902-1987) twierdził, że nauka do tej pory opisywała jedynie lewą stronę świata, podczas gdy istnieje jeszcze prawa, czyli własna świadomość kierująca jego działaniem. Tymczasem wszechświat w swej złożoności jest świadomy siebie i nie stanowi prostego konglomeratu ciał materialnych. Obiektem badań takich uczonych, jak Eddington, Lamaitre, Milne, Gödel, Whitrow, Weizsäcker, Robertson, Sciama, Bondi czy Hoyle stała się rzeczywistość czasowo-przestrzenna. Według neognostyków, została stworzona przez Kosmiczną Świadomość. Poprzez uduchowioną naukę człowiek może się z nią połączyć. Ruch neognozy w pewnym sensie zbliża naukę, filozofię i wiarę. W oparciu o odkrycia Maxa Plancka i Alberta Einsteina oraz współczesną fizykę kwantową i postkwantową próbuje odczytać właściwy sens Wszechświata i naszej w nim roli.
Nie wiem co to jest fizyka postkwantowa. A może i wiem? Może sam ją uprawiam i na tym blogu prezentuję dyskutuję? Spróbujmy zatem odczytać właściwy sens Wszechświata, najpierw ten kwantowy, postkwantowy nadejdzie potem sam, przyjdzie nawet nie proszony.
A wszystko sprowadza się do przepisów, do recept. Dziś proponuję przepis na kwantowy placek. Placki ziemniaczane przyrządza się tak:
A placki kwantowe?
Potrzebne nam są
-
Operatory Weyla (1 sztuka)
-
Operator parzystości (1 kg)
-
Maszynka do całkowania (można też ręcznie)
Czas: 45 minut
Trudność: *
Porcja dla: można nakarmić całe mrowie
Operatory Weyla T(q,p) możemy wziąć z poprzedniej notki Kwantowe dusze bliźniacze. Są też w asortymencie każdego nowoczesnego kwantowego supermarketu.
Operator parzystości, oznaczmy go symbolem OP, znajdzie się w każdym domu – to lustro co odbija. Działa tak:
(OP ψ )(x) = ψ (-x).
Zamienia znak argumentu funkcji, tworzy z funkcji jej zwierciadlane odbicie względem pionowej osi.
Operatory Weyla i operator parzystości dobrze mieszamy tworząc tzw. operatory Grossmanna-Royera G(q,p)
G(q,p) = T(q,p) OP T(-q,-p)
Mając G(p,q) odczekujemy 30 minut aż ochłoną.
Bierzemy maszynkę do całkowania - np. http://integrals.wolfram.com/index.jsp .
lub
lub
Maszyna do integracji - wersja przemysłowa Made in Australia
Chcąc skwantować klasyczne funkcje na przestrzeni fazowej f(q,p) w maszynce do całkowania całkujemy f z G(q,p). Z maszynki wychodzą kwantowe operatory F:
F = ∫ f(q,p) G(q,p) dq dp
Podajemy do stołu ze śmietanką.
Te operatory Grossmanna-Royera to cała tajemnica (jestem pewien, że nawet Tichy jej nie zna). Sam je kiedyś wymyśliłem, bardzo się przy tym podniecając. Byłem pewien, że odkryłem jedną z tajemnic Wszechświata. Ale mego odkrycia nie opublikowałem. Opublikował je najpierw Grossmann, potem Royer. Grossmanna osobiście poznałem – polubiłem go, a on mnie. Czułem w nim bliźniaczą duszę.
Kwantowe placki będziemy podawać konsumować już w kolejnych notkach.
