"Nie żałuj umarłych, Harry, żałuj żywych, a przede wszystkim tych, którzy żyją bez miłości." Joanne Kathleen Rowling
Na chwilę powrócę jeszcze do Wenecji.
Jadąc do - mówię, że niepokoją mnie ostatnie wpisy pewnego mężczyzny na FB.
Lakoniczne, ale dość przejmujące...
Dość powiedzieć, że dopadała mnie trwoga o jego zycie...
Z jakieś 10 godzin potem, w okolicy włoskich Alp - dzwoni moja komórka.
Po drugiej stronie ów mężczyzna!!!!
Szok zwielokrotniony, bo owszem mamy siebie na liście, ale to wszystko - po prostu widzimy swoje ściany. Nie znamy się realnie, ani w żaden inny sposób. Nie gadamy prywatnie.
Mówię do niego, że jestem teraz we Włoszech.
On:
- Wiem...
No tak, w końcu widzi moją ścianę.
Gyby nie mój wcześniejszy dość mocny niepokój - odłożyłabym rozmowę na potem. Na Polskę.
Pytam wiec co się dzieje.
On, że nic konkretnego, jedynie, że bardzo chce porozmawiać z kimś. Że rozlatuje się, że potrzebuje... Pytam, dlaczego ja? Krótkie uzasadnienie.
Wysyłam więc dawkę wsparcia, naturalne me ciepło, głask.
On żegna się słowami: "Pani jest taka kochana".
Niby nic, ale gdybym wcześniej nie nawiązała do niego i to tylko z jedną osobą o tym tokowałam....
Do dziś jest w tym coś dla mnie zdumiewającego.
Ten mężczyzna ma pracę, żonę...a wyraźnie czułam, że ociera się o mrok myśli samobójczych..
Jego wpisy dotyczyły zabijającego go osamotnienia.
Gdy zastanawiałam się w aucie, kto zapłacił za tę rozmowę - padła odpowiedź:
- Ty...
I chwilę potem:
- Ludzie cię wykorzystują...
Odpowiedziałam:
- Nie zaprzeczę, ale nie w tym wypadku. Znienawidziłabym siebie ignorując to wołanie help mężczyzny zupełnie mi obcego.
Jeśli nawet poszło na to kilka moich wyliczonych złotych, to wiem, że żadna Wenecja nie pojawiłaby się na mym życiowym horyzoncie doznań, gdybym nie była taką właśnie kobietą. Czującą, empatyczną... Słyszącą...
Ufną, ale nie naiwną..
