Nie napiszę o skandalu w PKW, bo tak się składa, że mój dziadek napisał interesującą książkę na temat swoich syberyjskich losów na wygnaniu. Na Sybir wywieziony został już, jako 12-latek.
Z początku miała być to tylko pamiątka rodzinna. Takie memento dla dzieci, wnuków i prawnuków. Nic nie zapowiadało jednak tego, co się potem stało.
Gdy ją wziąłem do ręki, spodziewałem się czegoś zwyczajnego. W końcu czy mój dziadek, który skończył wtedy 76 lat mógł mnie czymkolwiek zaskoczyć? Traktowałem to trochę, jako nawet takie trochę dziwactwo-jest już stary, a więc coś mu strzeliło do głowy żeby napisać jakąś książkę. Traktowałem to, jako taki trochę wybryk.
Wczytując się w kolejne rozdziały ta książka mnie jednak szalenie zaciekawiła. W pewnym momencie zacząłem się zastanawiać, czy ją czytam dla tego, że głównym bohaterem jest Stanisław Złotkowski, czy też dla tego, że mój dziadek trafił akurat idealnie w mój gust-czyli
w takie pamiętnikarskie opisywanie prawdziwej historii swojego życia, czy też może dla tego,
że posiadał on wrodzony talent pisarski, a ja po prostu nie znałem go od tej strony.
Dalsze dzieje tej książki to oczywiście podziękowania dla dziadka za cudowną książkę, pożyczanie jej wielu osobom (wtedy ją pożyczyłem pewnej nauczycielce z mojej szkoły średniej,
a ona pożyczała ją następnie swoim znajomym-wszyscy, ale to wszyscy byli zachwyceni),
aż w końcu postanowienie: ta książka jest tak dobra, że głupio by było ją chować pod korcem.
Dzięki Gabrielowi Maciejewskiemu fragmenty z tej książki możecie przeczytać
w najnowszej (05/2014) Szkole Nawigatorów. Zachęcam do tego każdego.
Wielu osobom ją pokazywałem i każdy, bez wyjątku był zachwycony.
Jest to prawdziwa historia dziecka-sybiraka.
