Czytam wykładnię Rosemanna: faktycznie wszystko zdawało się zmierzać do ogólnopolskiej, antyrządowej rewolty. Nie pamiętam po 1989 r. podobnie napiętej atmosfery - że tak naprawdę to "wszyscy" pokładali nadzieje w protestach górników na nową rewolucję, na odsunięcie obecnych uzurpatorów od władzy, i na osadzeniu na tronie prawowitego dziedzica.
Nie wiem, czy dobrze czytam, dla mnie te millenarystyczne tęsknoty to objaw odlotu w sfery dla mnie niedostepne. Moja myśl tymi ścieżkami nie chadza, za rozgorączkowaniem nie nadąża, ekscytacji nie ogarnia.
Siedzą ci podstarzali nastolatkowie i obgryzając paznokcie do krwi snują wizje Polski radykalnie odmienionej. Jaka to ma być Polska nie bardzo wiadomo, gdy dochodzi do szczegółów całościowa wizja rozpada się na tysiące osobistych, mglistych wyobrażeń. Ma być dobrze, sprawiedliwie, uczciwie, bez oszustw. I żeby ci, co dzisiaj są ostatni, byli pierwszymi. Można się obawiać, że gdyby w jakiś nieodgadniony dzisiaj sposób te marzenia zaczęły sie realizować doszłoby do sprawiedliwej, bratobójczej, wzajemnej rzezi wizjonerów.
I taki spleen wyziera z tych rojeń, takie znudzenie ciepłą wodą z kranu. Prawdziwi rewolucjoniści w pogardzie mają ciepłą wodę - po prawdzie to podejrzewam, że z powodu, że sie nie myją. Poszlaka - strąkowate, przetłuszczone włosy i niezdrowa cera demonstrantów o radykalną przemianę.
Ja też mam nadzieję, dość mocno ugruntowaną, że większość Polaków wybierze jednak nudną, przyziemną i być może niezbyt idealną Polskę ciepłej wody z kranu, niż Polskę wyniesionego ducha - bez wody.
