Bogaci i szczęśliwi mogą milczeć,
nikt nie chce wiedzieć, kim są.
Ale biedni nie mogą być niemi,
muszą mówić: jestem ślepy,
albo: wnet może widzieć przestanę,
albo: jest mi źle na ziemi,
albo: mam dziecko chore,
albo: tu mnie pozszywano..
I kto wie, może to nie wystarczy.
A że wszyscy obok nich, jak obok przedmiotów,
przechodzą, każdy z nich śpiewać gotów.
I tak słyszy się nawet niezgorszą pieśń.
(..)
(Rainer Maria Rilke, Die Reichen und Gluecklichen przekład
Mieczysław Jastrun [w:] Rainer Maria Rilke Poezje str.64
Wydawnictwo Literackie Kraków 1974 )
