Wielki B.B. King powiedział kiedyś, że nigdy nie znajdzie się geniusz gitary jak Eric Clapton.
Clapton jest "jedyny", nie obchodzi go czy zaliczają go do najlepszych gitarzystów, bo on nie musi niczego udowadniać. Niektórzy lubią słyszeć jak gitarzysta wali w swoją gitarę, ale Clapton nigdy tego nie robi. Po prostu wie jak grać na gitarze. W muzyce tego człowieka jest "soul", on jest najlepszy.
Niewielu gitarzystów potrafi wydobyć z gitary najlepsze dźwięki, Clapton się do nich zalicza tak jak Hendrix, Santana i i paru innych. Clapton gra swoją muzykę prosto z serca znajdując inspirację w swoim życiu. Od związku z Pattie Boyd w której był zakochany (Wonderful Tonight), później gdy załamywało się z nią małżeństwo (Running on Faith) aż do śmierci swego syna (Tears in heaven) -- Clapton wkłada więcej surowej emocji w muzykę niż jakiś inny gitarzysta, w tym Hendrix.
Clapton jest powoli zapominany w czasie gdy szybkie granie jest ważniejsze niż muzyczna doskonałość.
On jest królem blues rock.
On jest typowym przykładem "króla gitary".
"Sweet Home Chicago" (Buddy Guy, Eric Clapton, Johnny Winter, Robert Cray, Hubert Sumlin...)
