Medicago Medicago
357
BLOG

Jeden utwór - Karol Kurpiński

Medicago Medicago Kultura Obserwuj notkę 2

Koncert klarnetowy B-dur

Karol Kurpiński (1785-1857) – kompozytor, przedstawiciel późnego klasycyzmu, dyrygent i pedagog.

 

Bliski kontakt z małymi ośrodkami muzycznymi a także fascynacja folklorem wpłynęły na kształtowanie się osobowości twórczej przyszłego kompozytora. Rozwijając swój talent w dziedzinie kompozycji muzycznej pozostał jednak autodydaktą i uczył się przede wszystkim poprzez kontakt z muzyką innych twórców.

 

W 1810 roku, m. in. dzięki rekomendacji Józefa Elsnera, został przyjęty na drugiego dyrygenta orkiestry Teatru Narodowego. Funkcję tę pełnił przez 30 lat, najpierw wspólnie z Elsnerem, później (od 1824 roku) jako jedyny kierownik instytucji.

W roku 1820 zaczął wydawać pierwsze polskie czasopismo muzyczne Tygodnik Muzyczny, w którym publikował artykuły na temat estetyki, historii muzyki, recenzje oper i koncertów. Po półtora roku pismo przestało wychodzić z powodu braku prenumeratorów, przysparzając kompozytorowi nie lada problemów finansowych. Wydał szereg prac dydaktycznych, pedagogicznych, naukowych: m.in. „Zasady harmonii wykładane sposobem lekcji dla lubowników muzyki” (1844).

W latach 1811-1821 należał do masonerii uzyskując przedostatni stopień wtajemniczenia.

Był wziętym dyrygentem, prowadził niemal wszystkie koncerty w stolicy, m.in. prawykonanie Koncertu fortepianowego f-moll Fryderyka Chopina. Podczas powstania listopadowego wystawiał opery o tematyce patriotycznej. Skomponował wtedy osiem pieśni powstańczych, w tym Warszawiankę. W związku z zamknięciem przez Rosjan konserwatorium, zorganizował przy Teatrze Wielkim trzyletnią Szkołę Śpiewu. To w niej kształcili się przyszli wykonawcy moniuszkowskiej Halki. Dzięki Kurpińskiemu opera warszawska stała się instytucją wychowującą publiczność nie tylko pod względem muzycznym, lecz także w duchu patriotyzmu wbrew polityce rosyjskiego zaborcy. Jego pozycja była tak silna, że po powstaniu pozostał na swoim stanowisku dyrektora sceny operowej.

Kompozytor miał wielki talent do komponowania prostych, pięknych, nawiązujących do pieśni ludowych, wpadających w ucho melodii. Jest m.in. autorem Warszawianki i opery „Zabobon, czyli Krakowiacy i Górale” (nie mylić z wodewilem „Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale” z muzyką Jana Stefaniego i librettem Wojciecha Bogusławskiego.).

Twórczość fortepianowa Kurpińskiego, która mimo że nie była dla kompozytora nigdy najważniejsza, dorównuje swoją wartością artystyczną dziełom Józefa Elsnera, Franciszka Lessla, czy Marii Szymanowskiej. Obejmuje ona wariacje, fantazje oraz różne formy tanecznej muzyki salonowej. Na szczególną uwagę zasługuje niezwykle ekspresyjna w wyrazie Fantazja c-moll zaopatrzona podtytułem Chwila snu okropnego, w której konstrukcja formy opiera się na ewolucyjnym przekształceniu synkopowanej melodyki pierwszego taktu.

Cennym źródłem poglądów na muzykę i rzeczywistość pierwszej połowy XIX wieku Kurpińskiego jest jego dziennik z podróży po Europie.

Z tego pięknego koncertu zachowała się niestety tylko pierwsza część.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Karol_Kurpi%C5%84ski

http://culture.pl/pl/dzielo/karol-kurpinski-zabobon-czyli-krakowiacy-i-gorale

Medicago
O mnie Medicago

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Kultura