Na marginesie projektu PiS dotyczacego emerytur, a ktory, miejmy nadzieje, zaowocuje w koncu rzeczowa dyskusja na ten temat chcialbym wrzucic swoj kamyczek do tego ogrodka.
Problemy z emeryturami narastaly od momentu wyjscia spod klosza PRL, w ktorym wladza zawsze mogla dodrukowac brakujace srodki platnicze. W twardej rzeczywistosci okazalo sie, ze taka polityka, i zdaje sie pozyczka, nieboszczki Partii osuszyla fundusz emerytalny do szczetu. Byla to dziura, ktora mozna chyba bylo tylko zasypac pieniedzmi z prywatyzacji, gdyz poleganie wylacznie na skladkach osob obecnie zatrudnionych de facto pogarsza sytuacje. Taki model byl mozliwy w spoleczenstwach mlodych i o stabilnych gospodarkach. Ciagle jest obecny w wielu krajach Europy czy nawet USA, gdzie jednak juz za czasow Busha rozpoczeto dyskusje o zmianie systemu. Kolejnym problemem, o czym wszyscy kompletnie milcza, jest unijna emigracja. Odplyw, w wiekszosci, osob zdolnych do pracy automatycznie obniza wplywy skladkowe, a przez to zwieksza zobowiazania budzetu do pokrycia gwarantowanych swiadczen. Takze nowy system nawet gdyby dzialal bez zarzutu niesie ze soba duze niebezpieczenstwo. Pamietajmy, ze ciagle jeszcze sporo nam brakuje do dochodow sredniej UE oraz fakt, ze oszczedzamy w zlotowkach. Przy stale rosnacych kosztach utrzymania w przyszlosci moze sie okazac, ze nawet emerytury osob obecnie dobrze zarabiajacych beda nie wystarczajace. Z perspektywa wejscia do strefy euro, jesli rzad nie przygotuje reformy czy procesu transformacji odpowiednio wczesnie, przy wymianie moze sie okazac, ze na kontach zostalo tyle co na slawnych wkladach mieszkaniowych PRL. Czego sobie an nam wszystkim nie zycze.
