"Boska Florence", to film reklamowany jako komediowo-biograficzny. Ale można w nim też znaleźć smutek, z racji pogmatwanego życia.
Główną bohaterką jest tu Florence Foster Jenkins /gra ją boska Meryl Streep/, która przy postawie trochę wyniosłej damy, chce uchodzić też jeszcze za DIVĘ operową, boć kocha muzykę, w której uprawianiu jest jednak tylko amatorką. Ułatwia jej to mąż oraz rganizator... życia, St. Clair Bayfield /Hugh Grant/, który robi wiele, aby prawda nie docierała do żony i aby mogła ona realizować swoją pasję, najpierw w "The Verdi Club", a potem... aż po Carnegie Hall. I można mieć chwilami wątpliwości, czy robi to z uczucia, czy też z wyrachowania, ale w końcu wychodzi, że jest raczej uczciwy wobec żony.
W tym wszystkim tkwi tylko jeden - wielki - problem: Florence nie umie śpiewać, a właściwie, to niemiłosiernie fałszuje. I na nic zdają się lekcje u profesjonalisty. Widzi to m.in. zatrudniony przez Florence pianista, Cosme McMoon /Simon Helberg, rewelacyjny, jego gra doprowadziła mnie kilka razy ze śmiechu... do płaczu/, który daje temu wyraz minkami i powściągliwym podśmiechiwaniem... Ale dla występu w Carnegie Hall daje się i jemu zapomnieć o poważnej twórczości, więc i dla wojska, bo jest to rok 1944, zgadza się tam wystąpić. I razem "pojechali"...
Reżyserem filmu jest Stephen Frears, który do współpracy zaprosił: scenarzystę Nicolasa Martina, operatora Danny Cohena czy kompozytora Alexandra Desplata /choć jest tu też wiele wątków z klasyki, również Chopin, także w wesji swingującej/.
"Boska Florence", to uroczy film, w którym przeplatają się różne stany ducha. Pokazano w nim też, że można realizować swoje pragnienia, nawet, gdy nie ma się specjalnych talentów. Ale trzeba mieć przy sobie ludzi, którzy będą wspomagać i ochraniać. Jednak nasuwa się też pytanie: Czy takie naginanie rzeczywistości może przynosić pełnię satysfakcji? Bo odkrycie prawdy może być ogromnie bolesne.
