Kończą się tegoroczne igrzyska olimpijskie. Mamy 11 medali i w ogólnej klasyfikacji 29 miejsce. Odpowiada to naszej pozycji w rankingach określających warunki życia, wolność osobistą i bogactwo poszczególnych państw. Plasujemy się tam na miejscach od 28. do 32. Sportowcy więc nie odbiegają od normy.
Jesteśmy jednak niżej od osiągnięć Polski Ludowej. Jak przypomina Grzegorz Majchrzak w 1988 roku zdobyliśmy 16 medali. W tym jeden na pewno dzięki dopingowi. Jak w ogóle owocowało nasze uczestnictwo w olimpiadach prezentuje poniższy wykres, opracowany na podstawie danych Wikipedii:
Niższa pozycja czerwonej linii oznacza wyższe miejsce Polski w klasyfikacji medalowej.
Okazuje się zatem, że największe zdobycze osiągaliśmy w PRL-u, szczególnie w czasie nasilonej propagandy sukcesu. Wtedy cała Polska pracowała na sportowców, zaś o ich bezpieczeństwo a i prawomyślność dbała coraz liczniejsza zgraja ubeków, posyłanych z nimi na zawody. “Działacze” zresztą dbali o własny interes – "podczas igrzysk w Monachium sprinterka Irena Szewińska narzekała na brak biletów wstępu na zawody dla polskich sportowców, gdyż te sprzedali nasi działacze" [Majchrzak].
Stosowanie dopingu nie dyskwalifikowało zawodnika w oczach peerelowskich polityków. Raczej niesłuszna postawa polityczna. W związku z tym z grona sportowców wedle Służby Bezpieczeństwa podejrzewanych o “nadużywanie alkoholu, handel i przemyt (w tym anabolików), kontakty z uciekinierami z PRL, „niski poziom etyczno-moralny” oraz doping” [Majchrzak] tym ostatnim nie stwarzano trudności.
Wszystko to stwarzało atmosferę, w której każdy obywatel mógł się naocznie przekonać, że “Polska rośnie w siłę a ludziom się żyje dostatniej”. Teraz jest normalniej, ale za to mniej mamy dętych sukcesów. Nic za darmo.
