Polska prawica to formacja polityczna z czasów przednowoczesnych, a nawet analfabetyzmu kulturowego, estetycznego. Dlatego nie należy być zdziwionym jej reakcji na Oskara dla „Idy” Pawła Pawlikowskiego.
Podobnej reakcji prawicy (wstecznictwa) doświadczyli nasi najwięksi – od romantyków choćby poczynając. Lokalni bogobojni analfabeci nie mogli pojąć, iż Mickiewicz wszedł w spór z panem Bogiem. Fredro z tego samego powodu złamał pióro.
W czasach PRL-u czytając Miłosza i Gombrowicza, nie chciałem wierzyć, że w Polakach jest taka małość i zaprzaństwo.
Jest! W komunie byli to moczaryści, patrioci z Grunwaldu.
To pionierzy dzisiejszej prawicy. Ten sam stosunek do barw narodowych, które dla nich mają kolory czerwono-białe (aby odróżnić od w pełni polskich).
Prawica nie czyta, nie chodzi do teatru, ani kina, nie pisze. Jeżeli przytrafią się jej książki, to są płaskie, apologetyczne w stosunku do wybranych płaskich postaci, nic nie wnoszące do rozwoju czytającego, ani nie satysfakcjonujące wewnętrznie.
Dzisiaj przypadkowo odkryłem istnienie Reduty Dobrego Imienia. Barwy polskie zostały na tym portaliku estetycznie zgnojone, to autentyczny sowietyzm peerelowski z Grunwaldu. Takie samo pojęcie o polskości, o patriotyzmie i imieniu polskim (pełnym).
Prawica odrzuca całą polską kulturę, bo do niczego im nie jest potrzebna. Kultura jest balastem, bo dotyczy pełni, dotyczy wad i zalet. Tak jak pełny powinien być człowiek, a nie zakłamany w chciejstwie. Od tego jest kultura, aby grzebać w ranach, abyśmy nie zapomnieli o zaprzaństwie przodków i własnym. Nasi analfabeci nie potrafią odróżnić autora słów „zdradzonych o świcie”, obojętnie im, czy to Herbert, czy ks. Twardowski. Tym odkryciem intelektualnym zabłyszczał któryś z orłów Kaczyńskich. Za to dobrze wychodzą im kolokwializmy „sp…przaj, dziadu!” ( a i to nie wiem, czy z przecinkiem).
Kultura sytuuje się poza zasięgiem prawicy, wystarczy otworzyć jakiś dziennik, bądź tygodnik (np. Gazeta Polska). Intelektualna Sahara. Fatamorgana estetyczna.
To ta prawica wyhodowała antysemityzm wraz z większością przedstawicieli Kościoła katolickiego. Taka endecja ma na sumieniu Jedwabne. Poznać ich można po chromym polskim, niepełnym języku ojczystym. Prawica – to Polska inaczej. Jak wiersz Herberta o duszy, który można przyjąć za paradygmat prawicy.
Nie uczestniczyli w kulturze, ani jej nie tworzyli, są z alternatywy, z zamierzchłości.
