Nie przejrzałam dokładnie wszystkich wpisów, więc nie wiem, czy było już coś dzisiaj o biskupie, kazaniu i płaczącym chłopcu, ale nawet jeśli było, to nie szkodzi.
Sprawa dotyczy szkolnego przedstawienia, w którym to jedno z dzieci się popłakało mając grać rolę żeńską i hierarcha był łaskaw pochylić się podczas mszy nad tym karygodnym przypadkiem odzierania dziecka z tożsamości płciowej oraz społecznej.
Media każdej ze stron podchwyciły dziarsko temat i afera jak ta lala(sic!). Nawet politycy - w osobie pani Wróbel - nie pozostali obojętni wobec tak dżenderowskiego potraktowania ucznia. To nic, że dziecko płakało, bo po prostu nie lubi występować publicznie, a traumę spowodowały być może ciotunie, które na każdych urodzinach każą wejść na taborecik i odklepać "Dyzia marzyciela". Ważne, że szkoła miała za mało dziewczynek, które mogą zagrać tłum dziewczynek i chłopiec został niecnie i przebiegle wmanewrowany w przerażający spisek, mający sprowadzić go w ostatecznym rozrachunku za kilkanaście lat do roli adepta sztuki prasowania własnych koszul, że o umiejętności smażenia jajecznicy nie wspomnę. Fuj.
Tym samym poczęłam zastanawiać się nad takim np. teatrem antycznym... Cóż by było z naszym współczesnym światek sztuki, gdyby wówczas faceci płakali, a politycy protestowali z powodu konieczności założenia kiecek i koturnów, by móc wystawić dzieło Sofoklesa bez udziału kobiet w przedstawieniu?
Albo taka Joanna d'Arc... No za chłopa się przebrała, przy garach nie siedziała, wojami dowodziła, zamieszania narobiła i wprawdzie ją spalono, ale i kanonizowano.
Takie przykłady można mnożyć w nieskończoność, także uspokajam i chłopczyka i jego rodziców (że o biskupie nie wspomnę!!!)
Swoją drogą, to nasz kraj ma rzeczywiście problemy wyższego sortu... Jak nie Kubuś Puchatek bez majtek, to chłopiec mający zagrać myszkę.
I tak dobrze, że nie słoneczko, bo rodzaj nijaki.
Komentarze