"Prawdziwi" w wielkim poruszeniu. Donald Tusk udzielił wywiadu serwisowi prasowemu Rady Europejskiej. Przemówił także, przejmując obowiązki szefa Rady Europejskiej. Po angielsku. "Salonowcy" rzucili się słów wypowiedzianych słuchać, by ocenić jakość wypowiedzi. Nie, nie chodzi o treść. Chodzi o poprawność językową.
Od razu pomyślałam o pewnym polityku, który wprawdzie żadnym obcym językiem nie włada (taki z niego patriota!), ale języka polskiego używa z wielką swadą, gwarantującą (moim zdaniem) miejsce na kartach historii nawet wtedy, gdy inne jego patriotyczne czyny zostaną owiane mgłą zapomnienia.
Kogo mam na myśli?
Jego zasługą jest absolutne nowatorstwo w dziedzinie semantyki, frazeologii, artykulacji i tworzenie zaskakujących neologizmów gramatycznych...
Można mu przypisać takie oto wyrażenia erudycyjne, okraszone rozczulającym mlaskaniem i chrząkaniem: żadne krzyki i płacze nas nie przekonają, że białe jest białe, a czarne jest czarne!, yntlygencja, patryjotys, z ziemi polskiej do Wolski, sensu stricte, łgają, wziąść, tom (zamiast prozaicznego "tę"), u-dwa (o U-2), konopia, niezwykle wręcz wysoko potraktować (o zapytaniu, czy osoba chodzi do szkoły), sytuacja w jakimś sensie niebywała, oszczy i uszy, patryjotyczna gospodarka, absmak, lumpelliberalizm, centymetria, kontrfaktyczny, logika symetrii - i wiele, wiele innych, równie reformatorskich, jak np. konsekwentna wymowa -ą w końcówkach jako -om.
*) Historia pamięta innego "Wielkiego Językoznawcę", znanego skądinąd z powiedzenia "Wdzięczność? To taka psia choroba".
Edit:
Coś pięknego. Wzruszyłam się:
"Modlitwa Polaka"?
