Tadeusz Sobolewski omawiając festiwal filmowy w Wenecji (GW z 8.09.2014 r.) zwraca uwagę na filmy o destrukcji ludzkich zachowań na przykładzie japońskiego obrazu wojennego „Ognie polne” i proradzieckiej nostalgii w filmie rosyjskim „Białe noce listonosza”.
Tak te obrazy pointuje Auror.
· „Wojna jest straszliwa. Ale przerażające jest to, że my sami w naszym myśleniu nieświadomie zmierzamy w stronę wojny, nie czujemy wartości życia.”
· „A jednak w tej filmowej Rosji, którą chciałoby się polubić, czai się jakiś demon. Bohaterowie tej powieści jakby nie umieli żyć, czegoś im brakuje. Tak dokucza im nostalgia po ZSRR.”
Ze smutkiem konstatuje, że wizje świata twórców kultury (film) są zatrważająco podobne do realnego świata wokół nas zobrazowanego - jak na zamówienie - w napaści Rosji na Ukrainę.
Filmowa refleksja Sobolewskiego o grozie wojny i noataligicznego pogubienie się Rosjan zawarta w w/w pointach mają potwierdzenie na Ukrainie gdzie tysiącami giną ludzie w szowinistycznym bezsensie tej wojny.
Owe artystyczne wizje filmowe i krwawe wydarzenia na Ukrainie (i na Bliskim Wschodzie) wskazują na postępującą patologię ludzkiego intelektu niezdolnego do przewartościowania priorytetów ludzkiego postępowania z niszczącego na twórcze.
Zachowanie wiodących potęg światowych jednoznacznie to potwierdza. Rosja - narastającą agresją (Gruzja, Ukraina), a Zachód - miękką, przyzwalającą na to reakcją.
Stetryczeli przywódcy świata i bierne wokół nich „ludzkie truchło” (jak to nazywa Wiktor Jarofiejew) jest pchane jakąś zagadkową siłą ewolucji ku unicestwieniu niczym dinozaury sprzed milionów lat.
A może nie ewolucja powoduje te nieszczęścia tylko zwykły ludzki idiotyzm, który być może da się wyleczyć?
Boże przywróć ludziom rozum!
