Mamy dosyć duży zalew nowych filmów i książek. Problem polega na tym, że nie wszystkie powalają na kolana. Dlatego więc postanowiłem udać się w podróż w czasie i poszukać czegoś z wyższej kulturalnej półki. Podzielę się z (potencjalnymi) czytelnikami swoimi wrażeniami odnośnie niektórych filmów i książek.
„ Dwunastu gniewnych ludzi” to tzw. dramat sądowy. Reżyser, Sidney Lumet dokonał sporego wyczynu, bo film, w którym akcja dzieje się w jednym pomieszczeniu przykuwa do kanapy/fotela. Na pierwszy rzut oka sprawa wygląda banalnie. Widzimy młodego chłopaka oskarżonego o zabicie ojca. Są dowody, są świadkowie, wszystko układa się w spójną całość. Wygląda na to, że ława przysięgłych udająca się do pokoju, na obrady nie będzie miała większego problemu z ustaleniem werdyktu. I tu nas czeka niespodzianka, bo przysięgły nr 8 ma wątpliwości. Od tej chwili film nabiera rozpędu. Jesteśmy świadkami różnych punktów widzenia, różnych światopoglądów, które z czasem zamieniają się w osobiste utarczki. Jaki werdykt wyda dwunastu tytułowych ludzi? Czy ława przysięgłych w takim składzie, w ogóle może funkcjonować?
Według mnie sekretem Lumeta było sportretowanie amerykańskiej klasy średniej w latach pięćdziesiątych. Burzliwa rozprawa przysięgłych zamienia się w pokaz ludzkich cech, słabostek, postaw konformistycznych, ale też idealistycznych. Film jest nie tylko dramatem sądowym, ale także (a może przede wszystkim) dramatem psychologicznym.
Jeśli chodzi o aktorów, to jak dla mnie bardziej znany jest tylko Henry Fonda, którego znam z kilku innych filmów (m.in. „Rój”, „Masakra Fortu Apacze”). Pozostali, może nie tak znani, ale dobrani bezbłędnie. Trudno sobie wyobrazić film bez którejkolwiek roli. Na zakończenie mogę podpowiedzieć, aby obejrzeć film w oryginale, tj. czarno-biały. Można poczuć klimat starego kina.
Komentarze