Podobnie jak miasta, zgodnie z wymogami Zhou Li budowano standardowe chińskie domostwa - najstarsze poznane pochodzą z czasów Zachodniej dynastii Zhou, a zawdzięczamy to wykopaliskom.
Przez wieki Siheyuan(四合院), tradycyjna jednostka zabudowy, pełniła rolę modułu dla projektantów pałaców, świątyń, rezydencji, yamenów (rezydencji urzędowo-mieszkalnych) oraz zwykłych domostw. Najprostszy siheyuan składa się z dziedzińca otoczonego z trzech stron zabudowaniami parterowymi lub jednopiętrowymi, a od południa – wejściem z bramą. Główny pawilon położony jest od północy, pomieszczenia dla mężczyzn od wschodu, a dla kobiet – od zachodu. Lub, gdy mieszkają już dwa pokolenia, rodzice mieszkają po stronie północnej, starszy syn - po wschodniej, młodszy po zachodniej, natomiast córka jest oddzielona całkowicie od świata zewnętrznego i braci - za pawilonem rodziców.
Do zalet takiego domostwa należy łatwość obronny i zachowanie prywatności. Mury dodatkowo osłaniają przed wiatrem i przed pyłem lessowym (na północy kraju), a na dziedzińcu można założyć ogródek z oczkiem wodnym i warzywnik.
W XII wieku na bazie siheyuan powstały w Beijing hutongi – minidzielnice, do dziś będące atrakcją turystyczną. Właśnie tutaj unaocznia się hierarchiczny i militarystyczny aspekt kultury, gdzie posesja jest ogrodzonym placem wypełnionym prostokątnymi domami.
Mury okalające hutongi (małe dzielnice) i siheyuan (domostwo rodzinne) budowano cienkie i wysokie, z gliny wymieszanej ze słomą, nawozem lub czymkolwiek innym co było dostępne. Nie były one licowane, dlatego po każdej ulewie wymagały naprawy.
Charakterystyczne ozdoby architektoniczne to: ściany-ekrany uniemożliwiające wniknięciu strzyg, ganki i werandy, bramy wewnętrzne, kamienie lub lwy przed wejściem na posesję oraz snycerskie przepierzenia, a także okna i drzwi. W ich ornamentyce ozdoby i kolory obrazują ludową i tradycyjną kulturę, ukazując dążność mieszkańców do wspólnego szczęścia, zacności, bogactwa i pomyślności.
Na większych posesjach spotyka się sadzawki, altanki i pawilony wolnostojące, służące jako odosobnione miejsce pracy, do malowania czy czytania. Tu też poszczególne obiekty łączą korytarze, wieże i tarasy czy zygzakowe werandy lub mostki.
Dominujący kolor to szary w cegłach, ścianach i dachach; jedynie drzwi i okna pokryte są farbą czerwoną i zieloną. Koloryt nadają zielone drzewa i czerwone kwiaty.
