W starożytnych Chinach klasycznym dziełem o tematyce naukowej uwzględniającej technologię, a zebranym pod koniec Okresu Wiosen i Jesieni (770 – 441 r. p.n.e.), jest Kao Gong Ji (考工记), co można przetłumaczyć jako Branżowy rejestr dokumentowania i egzaminowania rzemieślników lub Różnorodna księga rzemiosła.
To bardzo ważny specjalistyczny dokument, nieznanego autora, będący w powszechnym użyciu jeszcze przed dynastią Qin (221 – 206 r. p.n.e.). Ten starodruk był urzędowym dokumentem w państwie Qi za Okresu Wiosen i Jesieni, umożliwiającym prowadzenie zakładu rzemieślniczego oraz przeprowadzanie egzaminów rzemieślniczych. Tematycznie obejmuje budowlańców, urbanistów, stolarzy, metalowców, rusznikarzy, kuśnierzy, producentów porcelany, pojazdów, instrumentów muzycznych, i wielu, wielu innych.
Zgodnie z zasadami konfucjanizmu, raz przyjęty dogmat - mimo upływu wieków - nie starano się zmieniać czy modyfikować; dlatego dzieło to w formie rozprawy, jako Kao Gong Jilub Kao Gong Ji Jie,zostało opublikowane w 1235 roku przez Lin Xiyi (林希逸), następnie przez Dai Zhen, 戴震, (Kaogongji you) w 1746 r. i Cheng Yaotian, 程瑶田, (Kaogongji chuangwu xiaoji) w 1805 r.
