Polityczna ideologia dynastii Zhou scentralizowanego systemu rządów Fēngjiàn (封建) rozróżniła cztery kategorie zajęć zawodowych (士农工商), stanowiących o hierarchicznym podziale społeczeństwa. Malejąco według prestizu były to: Shi (士) – uczeni, Nóng (农/農) – rolnicy, Gōng (工) – rzemieślnicy i Shāng (商) – handlowcy.
Shi to pierwotnie klasa wojowników o wyjątkowych umiejętnościach bojowych. W późniejszym czasie zostali powołani do służby cywilnej kraju, dzięki swemu statusowi arystokratycznej elity naukowej otrzymali przywileje. Nosili jedwabne szaty, jako symbol swego statusu. Mieli prawo do jazdy wozem, noszenia broni i wydawania poleceń. Była to uczona szlachta, która swoje zainteresowania z wojaczki przeniosła na administrację, filozofię, etykę, moralność oraz zajęcia akademickie. Będąc bardzo dobrze wykształconymi służyli na różnych stanowiskach, jako urzędnicy, doradcy, nadzorcy czy uczeni znający pismo. Z czasem, aby dostać się do tej grupy należało zdać egzaminy na różnych szczeblach: powiatu, prowincji i stolicy. Za dynastii Han powstał system dziewięciu rang, który kwalifikował na odpowiednie stanowisko.
Kolejnym najbardziej cenionym zawodem, choć w hierarchii klas społecznych zajmującym drugie miejsce, byli rolnicy Nóng (农/農), choć najczęściej jej nie posiadali, doceniani za umiejętność uprawy ziemi, nawadnianie terenów i produkowanie żywności dla całego kraju. Mimo, że nie posiadali przywilejów jak Shi, jednak cieszyli się uznaniem społeczeństwa. Oprócz dostarczania samych płodów rolnych i płacenia podatku gruntowego, użyczali żołnierzy, a gdy stawali się niewypłacalnym dłużnikiem, uciekając przez wierzycielami lub więzieniem woleli zaciągnąć się do wojska.
Kolejną klasą średnią byli rzemieślnicy Gōng (工), których umiejętności, przekazywane z ojca na syna, były doceniane i bardzo potrzebne społeczeństwu chińskiemu. Do nich należeli również architekci, artyści, stolarze, włókiennicy, producenci porcelany. Pracowali w sektorze państwowym i prywatnym. Dobry fachowiec zarabiał na tyle dobrze, że mógł założyć własną firmę i zatrudnić pracowników i praktykantów oraz rozwijać swoją działalność poprzez gildie handlowe.
Najniżej stali handlowcy Shāng (商), do których należeli kupcy, przedsiębiorcy i bankierzy. Klasa kupiecka była uważana za zbyt chciwą i nieetyczną, dlatego, że nic nie produkując uzyskiwała często wysokie zyski. Mimo, że mieli znaczny majątek, jednak nie cieszyli się zaufaniem innych ludzi, byli pogardzani, mimo nieodzowności w systemie stosunków społecznych.
Ludzie urodzeni w kręgu własnej sfery, nadal w niej pozostawali, nie mogli jej zmienić, z jednym wyjątkiem − poprzez naukę i zdane egzaminy na poszczególnych szczeblach mogąc awansować do shi – uczonych. Dlatego całe wsie lub klany składały się przez lata na naukę bardzo zdolnego dziecka, gdyż w przyszłości taki adept mógł podźwignąć status społeczny rodziny i wiele pomóc w radzeniu sobie z machiną urzędniczą. Jednak to nie dotyczyło ani poniższych grup, ani handlarzy.
Istniało również wiele grup społecznych, które zostały wyłączone z powyższego podziału społeczeństwa. Byli to: żołnierze i strażnicy, mnisi różnych religii i wróżbici, eunuchowie i konkubiny, artyści i dworzanie oraz służba domowa i niewolnicy. Ci ludzie niestety nie posiadali żadnych praw, a pracowali w domach i na ziemi szlachty, lub służyli przez całe życie bez jakiejkolwiek zapłaty, jedynie za resztki jedzenia. Najlepiej z nich wszystkich sobie dawali radę mnisi buddyjscy i taoistyczni, którzy potrafili zgromadzić olbrzymie majątki poprzez krzewienie religii oraz alchemię, wynalazki i wróżbiarstwa. Do tej części społeczeństwa zalicza się grupa eunuchów skupiona blisko cesarza i jego najważniejszych kobiet, która zdobywała wielkie fortuny.
