Książę Zhou

Zaledwie po trzech latach od ustanowienia nowej dynastii Zhou, wskutek choroby, przedwcześnie zmarł król Wu. Na tron wstąpił jego syn Cheng, jednak z uwagi na młody wiek, został oddany pod opiekę brata króla Wu, Księcia Zhou. Zhou Gong (周公), Książę Zhou, imię własne Ji Dan 姬旦 (dlatego nazywany Zhou Gong Dan 周公旦), wraz z królem Wu byli synami króla Wen Zhou (周文王). Po powołaniu dynastii Zhou, Ji Dan jako pierwszy otrzymał prawo do użytkowania ziemi w pobliżu dzisiejszego Baoji 寳雞, prowincji Shaanxi, a następnie państewka Lu (魯).

Król Wu gdy zachorował, nakazał bratu Dan przejęcie tronu. Jednak ten odmówił i zgodnie z treścią Jinteng 金縢 z Księgi Zhou(Zhouzhuan,周傳) zachował porządek sukcesji, a na tron wprowadził najstarszego syna króla Wu, Song 誦, później znanego jako króla Cheng 周成王. Ji Dan ogłosił się regentem i podpisywał edykty w imieniu króla.

Fakt śmierci króla Wu stał się realnym zagrożeniem dla młodej dynastii. Duża część szlachty zbuntowała się, a niektórzy członkowie rodziny królewskiej wątpili w szczerość intencji księcia Zhou. Bracia księcia, władcy Guan (管) i Cai (蔡) – strażnicy ziem po dynastii Shang − uzurpowali sobie prawo do tronu. Dla księcia Wu Geng, syna ostatniego króla pobitej dynastii Shang, przy poparciu części arystokracji Zhou ( w tym Guan i Cai), nadszedł dogodny moment na wzniecenie buntu i zemstę. Dołączyło do nich wielu dostojników, zwłaszcza z południowego wschodu, jak: Yan 奄, Pugu 蒲姑, barbarzyńcy Xu 徐戎, barbarzyńcy Huai 淮夷, Xiong 熊 i Ying 盈lub贏. Powstanie, nazwane buntem trzech strażników (Sānjiànzhī Luan 三监之乱), zostało zdławione dopiero po trzech latach przez regenta Księcia Zhou przy pomocy brata − księcia Shi z Shao (召公奭). Jednak walki trwały pięć lat, co umożliwiło rozszerzenie kontroli przez nową dynastię na terytorium zlokalizowanym w kierunku wschodnim, z równoczesnym ponownym skonsolidowaniem dynastii Zhou. Karę ponieśli wujowie, którzy zdradzili młodocianego, prawowitego władcę. Guan Shu został stracony, Shu Du wygnany, a Huo Shu zdegradowany do statusu gminu. Jednak król Cheng po jakimś czasie przywrócił lenno po Shu Du, nadając je jego synowi Ji Hu, który okazał się lojalnym i zdolnym ambasadorem królewskim.

Dwie trzecie terenów po Shang zostało nadanych członkom rodziny królewskiej i rodzinom wiernym wobec klanu Ji (姬). Powiększono wówczas liczbę lenn; 15 braci Wu Wanga (również synów ojca konkubin) i ponad 40 innych krewnych z klanu Qi stało się wielkimi posiadaczami ziemskimi. Młodszy brat markiz Kang (康叔) otrzymał ziemie Wei (衛) i Weizi (微子).

Członków domu Shang i ich sojuszników przesiedlono na odległe tereny, gdzie nie mogli stanowić zagrożenia dla władzy centralnej. Części udało się zbiec nad Yangzi Jiang i Huai. Przypuszcza się, że emigranci shang’owscy, stali się klasą rządzącą w potężnym w przyszłości państwie Chu, na co wskazuje duże podobieństwo i ciągłość kultury Shang i Chu. Tłumaczyłoby to, dlaczego państwo Chu stało się tak zaciekłym wrogiem Zhou w następnych wiekach. Część zbiegło do Korei, a ich przybycie oznaczało początek rozwoju cywilizacji w kraju.

Część wysiedlonej ludności, szczególnie rzemieślników, przeniesiono do nowopowstałej wschodniej stolicy Luoyi (雒邑), nazywanej Chengzhou (成周 Zakończenie Zhou). Wcześniej chciał tego dokonać król Wu, jednak śmierć mu to udaremniała. Nowa, pomocnicza stolica zwiększała kontrolę ziem wschodnich. Odtąd stolica świata chińskiego znajdowała się w okolicach dzisiejszego Xi’an, w środkowej części basenu rzeki Wei; natomiast dodatkowa stolica w okolicach dzisiejszego Luoyang prowincji Henan. Interesujący jest fakt, że oba miejsca były także stolicami dynastii Han (206 r. p.n.e. – 220 r. n.e.) i Tang (618 – 907 r. n.e.).

Ji Dan zamieszkał w Chengzhou i w imieniu młodocianego monarchy rządził wschodnią częścią królestwa, natomiast książę Shao w stolicy Zongzhau administrował zachodnią częścią państwa.

Gdy władzę objął prawowity król Cheng (siedem lat po śmierci ojca, panowanie 1042 – 1021 r. p.n.e.), Książę Zhou przekazał królewskie pieczęcie i wycofał się z rządu. Dzięki wcześniejszemu oddaniu młodzieńca w ręce dobrych nauczycieli, i unikaniu angażowania się w miłostki, gry i polowania oraz komfortowe życie, udało się szybko wychować odpowiedzialnego młodego władcę.