Schyłek dynastii Shang

W końcowym okresie trwanie dynastii Shang panowało ostatnich dziewięciu królów w stolicy Yin. Okres ten charakteryzował się rozwiniętym systemem piśmiennictwa zachowanym na inskrypcjach kości wróżebnych oraz obrzędowych brązach, a także ceramice, jadeicie i kamieniu. Egzystencja oparta była na rolnictwie, hodowli zwierząt oraz polowaniu. Głównie uprawiano proso, pszenicę, ryż, morwę i konopie. Stosunki dyplomatyczne i handlowe wynikały z więzi suzeren-wasal.

W społeczeństwie dominującą rolę spełniali królowie, stojący nie tylko na czele państwa, ale również będący dowódcami wojsk oraz arcykapłanami prowadzącymi ceremonie wróżbiarskie, a także składający ofiary swoim przodkom oraz najwyższemu bóstwu Shangdi, który mógł mieć wpływ na dobrobyt ludu i klęski żywiołowe.

Jako kraj składał się z dwóch części: pierwsza centralna – na czele z królem jako organem rządzącym; pozostała uwzględniająca obszary zewnętrzne − choć będąca pod wpływem króla, jednak nie pod jego bezpośrednim nadzorem. W imieniu króla tymi terenami zawiadywali wyznaczeni urzędnicy lub powinowaci króla, rządzący w jego imieniu. Oprócz powyższych stosunków terytorialnych, w bardziej odległych rejonach nie będących w gestii króla, funkcjonowali jakby w naszym pojęciu obserwatorzy tych społeczności. Były to ziemie, gdzie władza dynastii Shang pragnęła zaistnieć, jednak realia (na ten czas) na to nie pozwalały.

Zewnętrzne ziemie Shang zostało podzielone na kilka dużych regionów, oddanych pod zarząd szlachcie. Administracja królewska została oparta na wzajemnej lojalności, gdzie prym wiódł ród królewski, odpowiedzialny za całość oraz regiony. To właśnie ludzie nimi zarządzający byli odpowiedzialni za obronę przed atakami obcych, rekrutację żołnierzy do armii królewskiej i zbierania hołdy (akt uległości składany potężniejszemu władcy – homagium). Podległość zarządców nie była do końca oczywista, gdyż mimo to, że szlachta pracowała na rzecz króla, jednak uważała się za niezależnych wodzów.

Dynastia Shang miała wiele sukcesów na polu naukowym, technicznym oraz kulturalnym.

Wykształciła się zaawansowana forma pisma chińskiego, którą do dzisiaj możemy oglądać na kościach zwierzęcych i skorupach żółwi. Znaki te zostały nazwane Jia Gu Wen (甲骨文) i były jednym z najstarszych pisanych języków świata.

Posiadając zaawansowaną technikę, ogromne doświadczenie oraz znakomitą organizację pracy wytapiano wspaniałe naczynie z brązu, na których również wykonywano napisy wzorowane na Jia Gu Wen, które również ozdabiano wizerunkami bóstw w kształcie zwierząt i ptaków. Warsztaty produkowały na dużą skalę rękodzieło na wysokim poziomie. Społeczeństwo wynalazło prymitywną porcelanę, a ulepszyło wytwarzanie ceramiki i przedmiotów z jadeitu. Przędzalnie opanowały umiejętność tkania materiałów żakardowych, pręgowanej gazy i splot leno. Kupcy zaangażowali się w różne miejskie firmy, wzbogacając przepływ myśli i towaru.

Nastąpił postęp w tworzeniu i wykonawstwie muzyki ludowej i muzyki pałacowej. Wraz ze wzrostem techniki wytapiania brązu pojawiły się nowe instrumenty muzyczne. Osoby angażujące się w muzyce zostały podzielone na trzy kategorie: Wu, Gu i muzycy-niewolnicy.

W zakresie astronomii istniał kalendarz wynikający z cyklu księżycowego, ze zróżnicowaniem na duże i małe miesiące oraz cyklem tworzonym przez 366 dni. W napisach na kościach wróżebnych można znaleźć wzmianki o zaćmieniu Słońca, Księżyca i Nova.

W zakresie matematyki ludzie posiadali wstępną zdolność obliczania, istniały systemy dziesiętne, nieparzyste, parzyste a numeracja do trzydziestu tysięcy, co wynika z napisów na kościach wróżebnych.

Również znana już była wiedza z zakresu optyki, gdyż wydobyto z grobowca z tamtych czasów lustro, w którym można było oglądnąć całą twarz.