Do rzadkości należy oglądać w Muzeum Narodowym w Warszawie wystawy poświęcone chińskiej sztuce.
Ostatnią z nich, w 2006 roku była wystawa ze zbiorów Chińskiego Muzeum Narodowego w Pekinie, obejmująca ponad 90 autentycznych brązów chińskich z okresu największej świetności brązownictwa chińskiego w wiekach XVI-III p.n.e. (dynastie Shang, Zhou, okres Walczących Królestw).
Celem tej wystawy było ukazanie zwiedzającym starożytnego piękna i kunsztu rzemieślniczego brązownictwa chińskiego. Nacisk przy doborze eksponatów położony został na edukacyjne walory wystawy. Prezentowane zatem były naczynia używane przy ceremoniach ofiarnych, przedmioty używane podczas uczt i bankietów, takie jak kielichy i naczynia na potrawy wykonane z brązu. Jednocześnie prezentowany był szeroki wybór innych przedmiotów użytkowych, m.in. elementy uzbrojenia oraz monety.
Tych kilka przedmiotów jest świadectwem bogactwa tej sztuki:
‘’Za Wielkim Murem’’ - ciekawy to tytuł i obiecujący nam wiele wrażeń.
Wystawa przedstawia najbardziej typowe eksponaty zwiedzającemu, dla którego sztuka chińska jest mało znana. Reprezentowane przedmioty rzemiosła artystycznego, porcelana, rzeźby, drzeworyty, estampaże, przedmioty z nefrytu, brązu i laki, meble oraz tkaniny pochodzą z największej w Polsce, bo liczącej ponad 5000 eksponatów kolekcji. Prawie wszystkie zabytki pochodzą z epok Ming (1368-1644) i Qing (1644-1911) oraz z I połowy XX wieku.
Zdjęcia można było robić, a więc przedstawiam ich kilka :
Całość kolekcji uzbieranej przez wiele długich lat zawdzięcza swój kształt niezwykłej pasji i zainteresowaniu sztuką chińską jej donatorów. Między innymi wielki muzyk i polityk Jan Paderewski przekazał testamentem całą swą kolekcję chińskiej sztuki na ręce Muzeum Narodowego. Mąż stanu podczas swego wieloletniego pobytu w Szwajcarii ulegając panującej ‘’modzie na chińską sztukę’’ stał się zapalonym jej kolekcjonerem.
Wśród innych donatorów warto wymienić Leopolda Méyeta, Marię i Leona Papieskich, wdowę po pułkowniku Jagniątkowskim – Magdalenę, profesora sinologii Witolda Jabłońskiego, Romana Kutyłowskiego, Jerzego Knothe - Ambasadora w Chinach w latach 60-tych XX wieku oraz Elżbietę Kawenoki-Minz i Bronisława Minz. Dzięki tym kilku miłośnikom sztuki chińskiej oczy polskiego zwiedzającego mogą się dzisiaj cieszyć widokiem wystawionych eksponatów.
Jest to wyjątkowa okazja aby zobaczyć te zabytki, zazwyczaj niedostępne dla publiczności, gdyż przechowywane w magazynach Muzem.
W najbliższych dniach wybierzcie sie więc na tę wystawę, mam nadzieję, że zakochacie się w Chinach, poprzez wspaniałą sztukę tego kraju i na zawsze polubicie Chiny.
Chin nie trzeba się bać, nie są groźne, nie kolonizują świata – tak jak sądzą ‘’pseudo-wyspacjalizowane media’’!
Serdecznie polecam i wszystkich zapraszam na wystawę i do Chin!
