Dla przybysza z odległej strefy klimatycznej Europy Środkowej, Arizona jawi się jako kosmiczna kraina. Wielkie kaniony, kolorowe pustynie poszarpane ostrymi pagórami, wąwozy. Kto by pomyślał, że pustkowia mogą być tak różnorakie.
Zaczynamy od Tucson, gdzie rosną wielkie kaktusy saguaro. Legenda mówi, że jak umiera człowiek, to rodzi się saguaro. Olbrzymie kaktusy, są tak zróżnicowane, że każdemu można przypisać indywidualne cechy, a nawet charakter. Nieprzebrany tłum zastygłych w dynamicznym bezruchu gigantów.
Jedne są proste jak słup, inne krzywe, inne mają jedną, dwie, trzy, pięć lub więcej rąk, kilka różnych członów, oczy, uszy, uśmiech. Ręce wznoszą się lub opadają w dowolnym kierunku, czasami plączą się w skomplikowane taneczne pląsy.
Idziemy przez saguarową krainę, słońce pali niemiłosiernie, nie ma liści, nie ma cienia. Wspinamy się na okoliczną górę, około 1500 mnpm. Są też inne kaktusy, wyglądające jak małe drzewa z rozłożystą złotą koroną, są opuncje. wszystko kłuje, wbija się w skórę. Gorąc i brak wody, kilka godzin i człowiek zamienia się w saguaro. Raz po raz kaktusy pokazują swoją łagodniejszą naturę, witając nas pięknymi kwiatami.
Kilka godzin samochodem na północ i docieramy do obcej planety. Na pustkowiu pociętym wąwozami, leżą wielkie kłody, mniejsze kawałki i porozrzucane kawałeczki drzew. Skąd to się wzięło ? Przecież nie ma tu żadnych roślin ? Podchodzę podnoszę kawałek, wygląda jak szczapa gotowa do kominka, ale jakaś ciężka, twarda jak kamień... Skamieniały las.
Wielkie kłody wyglądają jak spróchniałe drzewo, nic dziwnego przeleżały w błocie, pod wodą miliony lat... w wolnym procesie minerały z wody zestaliły się w drzewie.
Inne wyglądają jak pniaki pocięte równo piłą motorową. Wyraźnie widać kolejne słoje, często piękne kryształy i intensywne kolory.
W muzeum Wielkiego Krateru, powstałego na skutek zderzenia 45 metrowego meteorytu z Ziemią, znajduje się wielki krater, najlepiej zachowany i widoczny na naszej planecie. Metaliczny głaz runą około 50 tysięcy lat temu. Ogromna eksplozja roztopiła metal, po czym rozrzuciła go po okolicy w postaci milionów małych kuleczek i trochę większych kawałków. Jeden z kawałków dumnie stoi na wystawie, można go dotknąć i bezpośrednio połączyć się z odległym Kosmosem. Fragment meteorytu składa się z pierwiastków metalowy, ma dużo dziur i skomplikowany kształt. Trochę jak kawałek rafy koralowej.
W leju kratera misje Apollo, ćwiczyły lądowanie na księżycu, bo krater jak i okolica przypominają księżyc. Na środku leja stoi manekin kosmonauty i amerykańska flaga. Chyba tez trenowali wbijanie amerykańskiej flagi w powierzchnię księżyca.
W muzeum jest tez kapsuła lądownika księżycowego, oraz drzewa z tajgi, ofiary tunguskiego kosmicznego kamola.
Ale dowiedziałem się tam czegoś dożo bardziej ważnego. Sprawa dotyczy naszego państwa i możne okazać się przełomową dla turystycznego biznesu. Domyślam się ze jest u nas o tym cicho, bo o tym nie wiemy. Materiał ściśle tajny, dostępny tylko w arizońskim Muzeum.
Mianowicie w Morasko (okolice Poznania), uderzył gigant o średnicy 100 metrów i było to zaledwie 10 tys lat temu ! Wiec pytam dlaczego nikt o tym nie mówi, dlaczego nie jest to atrakcja turystyczna na skalę międzykontynetalną ? Zaorać trawę, zaznaczyć granice krateru, może coś dosypać i atrakcja gotowa! Zwłaszcza ze w europie nie ma wielu takich miejsc. Wiec do dzieła!
Piszę to siedząc w publicznej bibliotece, jest ich w Stanach wiele, łatwo dostępne, z miłą i pomocną obsługą. Wielu ludzi tutaj pracuje, korzysta z zasobów, centrum lokalnej społeczności. Dlaczego u nas takich nie ma ? Ostatnio jak byłem w nowoczesnej bibliotece uniwersyteckiej we Wrocławiu potraktowano mnie jak intruza, który przyszedł coś poczytać...
Jest bezpiecznie, nie wolno wchodzić z bronią.
