Właśnie się rozstrzyga czy Donald Tusk zostanie szefem Rady ‒ jednej z trzech, obok europarlamentu i Komisji Europejskiej, instytucji symbolizujacych UE. Trzymam kciuki z dwóch powodów. Jeden fundamentalny i ponadczasowy: im więcej Polaków na stanowiskach w strukturach międzynarodowych, tym lepiej (przynajmniej w teorii...). Drugi praktyczny: im dalej Tusk od Rzeczypospolitej, tym dla Rzeczypospolitej lepiej. Najlepiej, żeby go wybrali na szefa MERCOSURU czyli organizacji państw Ameryki Południowej ‒ ale niestety na to się nie zanosi... Jest bardzo złym prezesem Rady Ministrów w Warszawie ‒ może będzie choć trochę lepszym szefem Rady w Brukseli?
Skądinąd już słyszę, jak eurosceptycy niezależnie od szerokości geograficznej zacierają ręce: jeśli to ten premier, co tak osłabiał Polskę w polityce międzynarodowej to może teraz rozwali Unię?
Skąd poparcie dla pana Donalda? Przez 7 lat ciężko pracował, aby zdobyć wizerunek euroentuzjasty, którego interesuje los Europy, a nie jakieś wąskie interesy narodowe własnej ojczyzny. Dla Merkel był, oględnie mówiąc, „sojusznikiem na telefon” (dyplomata ze mnie...). Dla szefa Komisji Junckera Tusk jest idealny: przy sporach kompetencyjnych miedzy Komisją i Radą (nieprecyzyjny, krytykowany przez prezydenta Kaczyńskiego, Traktat Lizboński!) nowy przewodniczący KE woli mieć słabego, łatwego do ogrania, uciekającego od tematyki zagranicznej premiera z Warszawy niż wyjadacza z jakiegokolwiek innego kraju.
Stąd Tusk ma realną szansę na fotel w Brukseli. Im szybciej, tym dla Polski lepiej...
*pełna wersja komentarza dla „Gazety Polskiej Codziennie” (30.08.2014)
Komentarze