Raczej przywykłem do tego, że jestem w mniejszości i trwam w swoim „splendid isolation”. Jednak raz na jakiś czas przedstawiciele większości potrafią wyrwać mnie z tego stanu i wtedy sięgam do broni.
Tak się stało wczoraj gdy po raz kolejny usłyszałem jaki to ze mnie oszołom, który nie wiedzieć czemu nie uważa tego „zajefajnego” budynku jakim jest stojący w centrum stolicy Pałac Kultury i Nauki im. Józefa Stalina za symbol i wizytówkę Warszawy.
No nie uważam i już.
Znajomy mieszkający na Ochocie miał swego czasu problemy z miejscową „banditierką”. Problem był taki , że próbował przeciwstawiać się jej rządom na osiedlu. Jednak pozbawiony wsparcia innych mieszkańców szybko przeszedł do defensywy. „Banditierka”, by pokazać jego miejsce w szyku, urządziła mały spektakl. Jego piwnica została dosłownie wymieciona z pozostających tam mniej czy bardziej wartościowych rzeczy, a zamiast nich - na samej jej środku - została pozostawiona przez jednego z nieproszonych gości dorodna ….. kupa. W światku przestępczym taka pamiątka to symbol kompletnego braku poważania i upokorzenia.
No tak , ale przynajmniej to była piwnica. Niestety nieproszeni goście, którzy zjawili się w stolicy w 45. roku nie mieli tyle taktu i kupę pozostawili nam w mieszkaniu – i to na samym środku salonu. Z biegiem czasu niesprzątnięta kupa niemalże zrosła się z podłogą – tak ,ze odwiedzający zaczęli uważać ją za naturalny element salonu. Co więcej zaczęli drwić z tych, którzy wiedzieli , że tej kupy tam kiedyś nie było i stanęła tam w miejsce wyniesionych stylowych mebli.
Kupa zaczęła żyć własnym życiem, ktoś w niej coś wyrzeźbił , a nawet trafiła na pocztówki i stała się turystyczną atrakcją. To wszystko nie czyni jej jednak w żadnym stopniu symbolem salonu – nawet jeśli tak uważa „większość”.
I tylko szkoda, że na początku lat 90. tych w Radzie Warszawy zabrakło jednego głosu, by podjąć uchwałę o sprzątnięciu kupy….
