Niezłomna, dzielniejsza niż nie jeden dorosły, młodziutka Inka- Żołnierz Niezłomny, skazany na zapomnienie i hańbę przez stalinowskich oprawców. Na szczęście Ci, którzy sądzili iż w dołach z wapnem zdołają na zawsze zatrzeć pamięć o swoich ofiarach, bardzo się pomylili. To ich samych historia starła na proch, to ich nazwiska są dzisiaj synonimem hańby i zaprzaństwa, nawet jeśli niektórzy chcieliby ich rehabilitować, w taki czy inny sposób. Całymi latami, nazywani przez czerwoną propagandę bandytami, karłami reakcji, zdołali mimo wszystko zachować się w zbiorowej pamięci, a wśród nich Ona- 18 letnia , dzielna dziewczyna: Danuta Siedzikówna.
Życie się dopiero przed nią otwierało. Nie zdążyła poznać większości z jego smaków, ale wiedziała jaką drogę wybrać. Mimo niebezpieczeństwa, świadoma konsekwencji, podążyła w kierunku, w którym całymi szeregami podążali jej rówieśnicy. Po śmierci mamy, zakatowanej przez Gestapo (Ojciec Inki zginął walcząc w armii gen. Andersa] razem z siostrą wstąpiła do AK . Byłą sanitariuszką i łączniczką. Jednak złożonej przysięgi dochowała, jak inni Niezłomni, poza rozkaz o rozwiązaniu podziemnego wojska. Zdecydowała się dalej walczyć z okupantem, tym razem czerwonym. Trafiła do oddziału majora Łupaszki. Niestety latem 1946 r. trafiła w ręce komunistycznej bezpieki. Została osadzona w gdańskim więzieniu. Bita i poniżana, nigdy nie przyznała się do absurdalnych zarzutów, jakie śledczy kierowali pod jej adresem. Zginęła z wyroku sądu, w sierpniu 1946 r. Do końca dzielna , z podniesioną głową. Prosiła żeby ukochanej babci dać świadectwo o jej postawie: "Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się jak trzeba" Podobnie jak reszta Niezłomnych ofiar komunistycznego terroru, miała zostać zapomniana , dlatego pochowano ją w bezimiennej mogile.
Na szczęście pamięć przetrwała, przywracana , los po losie od 1989r. Dzisiejsze potwierdzenie, że to jej szczątki odkryto w jednej z gdańskich mogił jest symbolicznym ukoronowaniem wysiłków wszystkich, którzy za cel postawili sobie przywrócić obrabowanym z czci i dobrego imienia Bohaterom, należnej im pamięci.
I tylko smuci fakt, iż dziesiątki lat po tamtych wydarzeniach, podczas gdy wydawałoby się, że historia osądziła oprawców, wciąż jeszcze znajdują się tacy, którzy tych Niezłomnych nazywają bandytami, albo zrównują Ich ze stalinowskimi katami, choćby tylko dlatego, że "zapomnieli kartki z przemówieniem".
Komentarze