W wieku 93 lat zmarł Bohdan Tomaszewski, wybitny komentator sportowy. Był niekwestiononowanym autorytetem dziennikarstwa sportowego, a wiele jego sprawozdań przeszło do legendy. Ceniono jego nienaganną polszczyznę, wyśmienite znawstwo szczególnie w dziedzinach lekkoatletyki oraz tenisa ziemnego.
Urodził się w Warszawie w 1921 roku i przed wojną zdążył jeszcze zostać juniorskim mistrzem Polski w tenisie (1939). W czasie okupacji zaangażowany w Związek Walki Zbrojnej, który potem przekształcił się w Armię Krajową. Uczestnik Powstania Warszawskiego i więzień obozu w Ożarowie. Po wojnie współpracownik Polskiego Radia. Choć od 15 lat związany ze stacją Polsat Sport, zostanie zapamiętany jako legendarna postać Polskiego Radia, w którym przepracował 50 lat.
Tenis był mu bliski całe życie. W ostatnim czasie komentował mecze m.in. Agnieszki Radwańskiej i Jerzego Janowicza. Był także pomysłodawcą i stałym gościem turnieju dla młodych adeptów tenisa - Tomaszewski Cup.
Był m.in. autorem scenariuszy filmowych ("Zaczarowany rower", "Bokser" i "Czekam na was w Monte Carlo") i książek: "Dziesięć moich olimpiad", "Łączymy się ze stadionem", "Pożegnalna defilada", "Proszę o klucz", "Przeżyjmy to jeszcze raz", "Romantyczne mecze", "Do ostatniego tchu", "Wimbledon".
Bohdan Tomaszewski był kawalerem Krzyżu Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski (2005 rok). Z dziennikarskich laurów najcenniejsze były Dziennikarski Laur Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (2006), Złote Pióro (1958, 1959), Złoty Mikrofon (1972), Diamentowy Mikrofon (1995). W 2001 znalazł się w gronie pierwszych laureatów konkursu Mistrz Mowy Polskiej, a w 2006 otrzymał Laur SDP jako niedościgniony wzór dziennikarskiego profesjonalizmu.