Strategia obrony Polski jest oparta na założeniu, że w razie wojny obronią nas sojusznicy przy pewnym udziale polskich sił zbrojnych. Ten koncept obronny ma dość długą historię bowiem już w 1921 roku, po zawarciu sojuszu wojskowego z Francją, gdy uznaliśmy, że dzięki niej, a z czasem także przy pomocy Anglii odeprzemy agresję Niemiec. Po upadku PRL i sformowaniu się III RP gwarancją naszego bezpieczeństwa jest NATO, czyli znowu wsparcie sojuszników. Tymczasem z ich strony słyszymy – w razie wybuchu wojny musicie co najmniej przez trzy miesiące bronić się sami. A więc nawet przy założeniu, że tym razem, inaczej niż w 1939 roku, Polska otrzyma sojuszniczą pomoc, to nie może na nią liczyć natychmiast. Trzeba znaleźć sposoby, aby obronić granice Polski i spowodować, by natowska obrona zaczynała się na Bugu, a nie na linii Odry.
