Stonoga i państwo polskie. To są dwa tematy, którymi żyje ostatnio Internet. Jak to bywa z Internetem, w obydwa tematy wkradło się podczas wirtualnej młocki wiele przekłamań, które - jako absolwent kierunku przyrodniczego, oraz obywatel polski - czuję się w obowiązku sprostować.
Stonogi, moi państwo, należą do skorupiaków. Są bezkręgowcami. Wewnątrz organizmu nie ma żadnej struktury, jaka mogłaby podtrzymywać i wiązać jego życiodajne organy. Całe sworzonko trzyma w kupie tylko sztywna, zesklerotyzowana, najwyższa warstwa. Krępujący całe ciało pancerz.
Pancerz jest całkowicie martwy, zwapniały, i, oprócz ściskania ważniejszych dla życia struktur, niezdatny do żadnej funkcji. Oczywiście, aby stworzenie mogło poruszać się, konsumować i uciekać, pancerz nie może być jednolity. Składa się z wielu segmentów, struktur luźno połączonych, ale ściśle współpracujących.
Ponieważ martwa i sztywna struktura pancerza otacza żywe, rozrastające się ciało społecznego organizmu, co pewien czas zaczyna go krępować. Żeby przeżyć, żeby się po prostu nie zadusić, nasz skorupiak musi pozbyć się krępującej nadbudowy. Dochodzi wtedy do wylinki. Jak to wygląda?
Otóż, stonoga znajduje w starym pancerzu jakieś słabe punkty. Szczeliny, pęknięcia. I chodzi o to, żeby ten słaby punkt zahaczyć i mocno ciągnąć. Aż do zrzucenia całej dawnej warstwy zwierzchniej.
Jakiś czas potem, uwolniony ze zbyt ciasnych kajdan organizm radośnie się rozrasta, gwałtownie powiększając - na razie miękką i podatną - warstwę najwyższą (oskórek, żeby było jasne!). Wszystkie płuca, tchawki, wątroby, cewki Malpighiego znajdują sobie przestrzeń i wygodne miejsce. A kiedy wszystko się już wyszumi i poukłada, poszerzona warstwa zwierzchnia twardnieje ponownie, stając się równie nieprzepuszczalna i sztywna, jak ta, której się niedawno pozbyto.
Oczywiście, nie wszystko idzie tak pięknie. Zanim nowy pancerz nie stwardnieje - a zwłaszcza podczas ściągania starego, zużytego - skorupiak jest całkowicie bezbronny i podatny na niewielkie nawet zmiany w środowisku.
Dlatego też, w trakcie linienia dochodzi wśród stonóg do kanibalizmu. Swój zjada swojego, korzystając z okazji.
Ale możecie sobie mili Czytelnicy pomyśleć, że powyższy wykład ludowego uczonego opiewał o państwie polskim. Jakby co, będę się wypierał. O państwie będzie poniżej.
Partia X była ciekawą, typową dla ustroju III RP efemerydą. Założono ją wokól Stanisława Tymińskiego, pierwszego i jak dotąd najgłośniejszego "człowieka znikąd" polskiej polityki. Nazwa X wzieła się stąd, że partia ta, startując do parlamentu była jedną wielką niewiadomą: nikt (być może i sam założyciel) nie znał jej programu, struktur i działaczy. Udzielenie jej poparcia przypominało raczej akt hazardu, niż świadomy, polityczny wybór.
Może dlatego właśnie Patria X nie powtórzyła skucesu swojego lidera, szybko znikając z politycznej sceny.
A i sam jej założyciel błysnął na polskim firnamencie i przepadł, zostawiając po sobie tylko nadzieję dla przypadkowych graczy i wiszące nad głowami partyjnych tuzów "teczki Damoklesa".
Powrócił tylko raz, w roku 2005, kiedy upadała skompromitowana władza postkomunistów i przeciw idącemu do władzy śp. Lechowi Kaczyńskiemu rzucono na pokład wszystkie dostępne ręce.
Ciekawe, czy Partia X wystartuje w tegorocznych wyborach parlamentarnych.
PS. Jakby kogoś drażniło, że zamiast walczyć o Ojczyznę Wolną wypisuję kawały: dowcipy bywają prorocze. Przeczytajcie np. moją ostatnią notkę, a potem przypomnijcie sobie, z kim ostatnio rozmawiał Schetyna.
Ny.
