Druga odsłona grupy, która zaskoczyła świetną interpretacją utworów King Crimson na swoim poprzednim albumie z 2005 r., daje nam kolejną lekcję, jak powinno się ciekawie interpretować muzykę rockową posługując się estetyką jazzu. Ciekawy jestem, czy wyjdzie jeszcze jakiś album tego zespołu, bo przecież lider, Ian Wallace nie żyje już od przeszło dwóch lat.
Wielce chwalona poprzednia płyta doczekała się następczyni i czego by nie mówić, jest ona naprawdę znakomita. Crimson Jazz Trio znalazł po prostu patent na granie muzyki King Crimson na jazzowo. Ciekawe, że w porównaniu z pierwszą płytą, tego jazzu jest znacznie więcej. Przykładem mogą być choćby utwory "One Time" i "Heartbeat" potraktowane naprawdę bardzo, ale to bardzo swobodnie.
Mniej osłuchani z muzyką King Crimson mogą mieć problem z rozpoznaniem tych kompozycji, bo z tych dwóch spokojnych i stosunkowo prostych ballad Crimson Jazz Trio tworzy prawdziwe rozwibrowane i improwizowane eposy. Ciekawie i zaskakująco brzmi klasyczny "The Court of the Crimson King" z debiutanckiej płyty, z dużą domieszką takiego latynoskiego klimatu.
Rozrzut kompozycji po jakie sięga trio podobnie jak na poprzedniej płycie jest duży i sięga od płyty pierwszej "In The Court Of The Crimson King" z 1969 r. po "THRAK" z 1995 r.
Nie powoduje to jednak wrażania niespójności, za co chwała muzykom z Crimson Jazz Trio. Mają oni swój klucz do utworów King Crimson, bowiem zachowując klimat oryginału na tyle go zmieniają, że wychodzi nowa jakość godna uważnego wysłuchania.
Jakie nowości proponuje Crimson Jazz Trio? Nie jest ich wiele, ale są cokolwiek znaczące.
Po pierwsze – w trzech utworach do tria fortepianowego dołącza saksofonista Mel Collins (epizodyczny członek King Crimson w latach 1970 -1971), ale jego udziału w tych nagraniach nie uważam za udany i potrzebny.
Po drugie – pianista Jody Nardone bardzo udatnie śpiewa w "Inner Garden" (pierwszy utwór wokalno – instrumentalny).
Po trzecie – nie wszystkie utwory na tej płycie pochodzą z bogatej dyskografii King Crimson, bowiem trzy części "Island Suite" ("Press Gang", "Zero Dark Thirty" i "Plank") są solowymi popisami autorstwa kolejno Wallace’a, Nardone’a i Landersa. Trzeba jednak przyznać, że współgrają z utworami "Formantera Lady" i "Sailor's Tale", które pochodzą z płyty "Islands".
Konstatując, płyta nie odbiega poziomem od poprzedniczki, więc ci dla których "King Crimson Songbook Volume One" był satysfakcjonujący, tę nową płytę też polubią. Nie mam co do tego wątpliwości.
Nie chciałbym szczególnie wyróżniać żadnego utworu z tej płyty, ale posłuchajcie kończący płytę "Lament", naprawdę mocny akcent. Czyżby to był znak, że nie usłyszymy już żadnej płyty Crimson Jazz Trio lub jak kto woli CJ3.
Mam nadzieję, że nie, bo jeszcze trochę fajnych utworów King Crimson zostało i chętnie wysłuchałby je wykonaniu tego tria, tylko już może bez uczestnictwa Mela Collinsa.
Crimson Jazz Trio - King Crimson Songbook Volume 2 (2009)
Ian Wallace - drums
Jody Nardone - piano, vocal (5)
Tim Landers - bass
Mel Collins - soprano saxophone (4), tenor saxophone (9, 10)
1.
The Court of the Crimson King
2.
Pictures of a City
3.
One Time
4.
Frame By Frame
5.
Inner Garden
6.
Hearbeart
7.
Islands Suite: Press Gang, Zero Dark Thirty, Formantera Lady, Sailor's Tale, The Plank
8.
Lament
