Propozycja Dawrwesztestanowi dla mnie po raz kolejny spore wyzwanie. Dostałem do odsłuchania i zrecenzowania płytę, która stanowi w mojej opinii opus magnum muzycznych zainteresowań Szanownego Kolegi. Pokrótce można by powiedzieć tak – The Beatles + troszkę starej elektroniki. Mówią i piszą w necie, że to rock psychodeliczny, ja bym rzekł „space rock”, odlot do lat 60-tych na haju niczym w Hawkwind. Zupełnie nie moja bajka- który to już raz o tym wspominam.
Jednak pomimo tego co napisałem powyżej, to trzeba obiektywnie przyznać, że chłopcy z Tame Impala maja talent do pisania ładnych melodii, zupełnie jak ich idole John i sir Paul. Czasami irytują mnie te zbyt dopieszczone i zniewieściałe linie melodyczne (choćby ta z początku płyty),wtedy widzę przed oczami Bitli z 1964 roku i ich potrząsające główki z fryzurami na grzyba. No cóż, taka była konwencja. Ale te melodie, ten groove basowy, perkusja brzmiąca wybitnie analogowo. Zresztą perkusista ma zamiłowanie do bardzo dłuuuuugich przejść, nieskomplikowanych, ale takich „oldschoolowych”. Do tego klawiszowe plamy, budujące muzyczne pejzaże. Gdzieś w tym musiało być LSD:)
Posłuchajcie takiego „mind mischief” z fajnym riffem gitarowym i wskoczcie do wody, gdy trawa leniwie zieleni się w słońcu, a wokoło panuje błoga sjesta. Tu się nikt nie spieszy, leżysz i kontemplujesz otaczający świat, bo to muzyka na plener, ale nie na listopad, raczej wakacyjny wypoczynek nad wodą z fajką wodną. Troszkę odstaje od reszty „elephant” z riffowaniem w stylu black sabbath „children of the grave”, ma też taki „stonerowy” klimacik - jednak też jakoś nie podnosi ciśnienia, płynie z pozostałymi kawałkami, choć ciekawie się wyróżnia.
Nie ma co gadać, to jest dobra płyta, pewnie dla fanów kosmicznego rocka rzecz warta czczenia. Dla mnie dobra, daję 4 i polecam fanom Beatlesów a tych jest chyba jest sporo.
