Socjalizm boi się wolnego rynku jak diabeł święconej wody. Przyczyna tego strachu wynika z utopii marksowskiej ideologii określającej własność prywatną, jako instrument krzywdzącego podziału wytworzonych dóbr pomiędzy roboczą siłą najemną a właścicielem środków produkcji.
Błędność tej ideologii polega na założeniu, że społeczna warstwa pracowników najemnych (klasa robotnicza) ustanowiona zbiorowym właścicielem środków produkcji w miejsce właściciela prywatnego (kapitalisty) zadba troskliwie o owo dobro wspólne w imię sprawiedliwego podziału zysku między pracowników, zysku powiększonego o pulę pozbawionego własności kapitalisty.
Prof. Karol Marks naiwnie sądził, że mieszanina zbiorowości ludzkiej będzie solidarna troską i dbałością o uspołecznione dobro gospodarcze powierzone im przez socjalistyczną władzę oczekującą od robotników symbiozy „bytu” i „myślenia”, co miało dotychczasowe robotnicze zainteresowanie samym bytem „uszlachetnić” myśleniem o elementy sprawcze ów byt gwarantujące.
Druzgocącą klęskę tej filozofii zadała niereformowalna mentalność klasy robotniczej, której obce są ekonomiczne mechanizmy wytwarzania dóbr zawsze ignorowane w żądaniach dotyczących płac.
Najwymowniejszą ofiarą tej klasowej mentalności stała się nasza, polska historyczna „Solidarność” - ruch, któremu zawdzięczamy obalenie komunizmu i odrodzenie demokratycznej wolności. Szybko jednak entuzjazm tych zdobyczy zamienił się w to mentolnościowe oczekiwanie „godziwych zarobków” z pominięciem mechanizmów i uwarunkowań wytwarzających zasoby materialno-pieniężne pozwalające owe oczekiwania spełnić.
Zupełne zignorowanie tych argumentów podsycane populistyczną demagogią robotniczych liderów szybko spowodowało odwrót „S” od racjonalności własnych postulatów gospodarczych i skoncentrowanie polityki pracowniczej wyłącznie na wynagrodzeniach.
Namacalnym tego dowodem jest obecnie rozpoczęty strajk górników Jastrzębskiej Spółki Węglowej S.A., której współwłaścicielami (tej skomercjonalizowanej byłej kopalni państwowej) są górnicy (ponad 17% akcji).
Ogłoszony protest strajkowy nie wiedzieć czemu skierowany jest swoim ostrzem przeciwko państwu, choć spółka jako samodzielny podmiot gospodarczy jest notowana na giełdzie, a pełną władzę sprawują tam Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy (czyli także górnicy) i Rada Nadzorcza, w której zasiadają górnicy i związkowcy.
Zwracam uwagę na paranoiczność tego strajku, którego bezsensowność merytoryczna jest oczywista. Jakaż świadomość właścicielska jest zatem wśród górników - właścicieli 17% majątku JSW? Przecież treść postulatów strajkowych podlega rozpatrzeniu przez Radę Nadzorczą i rozstrzygnięciu przez Walne Zgromadzeni Akcjonariuszy. Ten strajk to związkowa paranoja bezczelnie manipulująca górnikami zepchniętymi przez związki z pozycji współwłaścicieli do roli bezwolnej masy ludzkiej poddanej manipulacjom politycznym Związku.
Na tym przykładzie widać jak na dłoni, kto konserwuje socjalistyczną mentalność „świata pracy” w imię zachowania związkowych przywilejów „obrońców ludzi pracy” nawet wtedy, kiedy pracownicy są współwłaścicielami swoich miejsc pracy. Oczywiście, że są to związki zawodowe.
Sprawiedliwie trzeba też przyznać, że utrzymywanie w ekonomicznej niewiedzy świata pracy to zasługa także populistycznych polityków i publicystów - wyznawców idei gospodarczych z wiodącą rolą „państwowego interwencjonizmu”, który banalnym socjalizmem zakamuflowanym polityczna nowo-mową.
Obecna polityczność inicjowanych strajków są wspólnym dziełem lewackich, socjalistycznych ruchów zakonserwowanych w związkach zawodowych i sprzyjającyh im partiom o lewicowych proweniencjach mocno osadzonych w SLD i PIS.
To są prawdziwe siedliska polskich nieszczęść!
