Piątego marca roku 1953 umarł Józef Stalin. Miałem wtedy dziewięć lat. Na szkolnym dziedzińcu zwołano uroczysty apel. Ustawiono nas w dwuszeregu. Dyrektorka szkoły wydała rozkaz, którego nie zapomnę do grobowej deski, cytuję:
„Baczność! W dniu dzisiejszym odszedł od nas na zawsze ukochany Soso Dżugaszwili! Ogłaszam żałobę narodową! Cała szkoła płacze! Spocznij!
Płakaliśmy wrew naszej woli, gdyż ubek, który nas uczył gimnastyki bacznie obserwował szpaler.
Minęło pięćdziesiąt osiem lat.
Dzisiaj dowiedziałem się z mediów, że władze w porozumieniu z, o zgrozo, metropolitą warszawskim kardynałem Kazimierzem Nyczem ogłosiły rozkaz, cytuję używając metafory:
Baczność! W dniu 10 kwietnia 2011r. kończy się żałoba po tragedii smoleńskiej! Spocznij!
Tym razem z własnej woli chciałoby się zapłakać, lecz większość pod pręgierzem poprawności politycznej udaje, że wszytko jest w najlepszym porządku.
Krzysztof Pasierbiewicz
(nauczyciel akademicki)
