„W owych dniach już nie będą mówić: ‚Ojcowie jedli niedojrzałe winogrona, a synom ścierpły zęby’. 30 Ale każdy umrze za swe własne przewinienie. Temu, kto je niedojrzałe winogrona, ścierpną zęby”.” (Jeremiasza 32:29,30 NW)

Powyższą zasadę dobrze ilustruje życie 16-go z kolei po Dawidzie króla Judy, Jozjasza.

Jozjasz został królem jako ośmiolatek — po śmierci swojego ojca, Amona. Kiedy miał 15 lat, zaczął szukać Boga i ‛chodzić zgodnie z całą drogą Dawida, swego praojca’. W wieku 19 lat przystąpił do oczyszczania Judy i Izraela z miejsc fałszywego kultu oraz z bożków. Gdy miał 25 lat, zlecił renowację świątyni Jehowy (2 Król. 21:19 do 22:2; 2 Kron. 34:2-8).

Podczas prac w świątyni znaleziono księgę Prawa, zapewne oryginał spisany przez Mojżesza. Kiedy odczytano ją Jozjaszowi, ten ‛ukorzył się, rozdarł swe szaty i płakał’. Zwołał też kapłanów, lewitów oraz wszystkich swych poddanych — wielkich i małych — i zapoznał ich z treścią odnalezionej księgi. Jak donosi relacja biblijna, zawarł przymierze, „by podążać za Jehową i z całego swego serca oraz całej swej duszy przestrzegać jego przykazań”. Potem zainicjował kolejną kampanię przeciwko bałwochwalstwu, zakrojoną na jeszcze większą skalę. W swej gorliwości udał się na dawne tereny północnego królestwa Izraela i zburzył wyżynę oraz ołtarz w Betel. Ponadto zorganizował obchody Paschy dla Jehowy — tak wspaniałe, że nie miały sobie równych od czasów Samuela (2 Kron. 34:14 do 35:19).                                                             

         
 Król Jozjasz i jego słudzy niszczą bożki wykorzystywane do fałszywego kultu

Jakim władcą okazał się Jozjasz? Według zapisu kronikarza biblijnego Ezdrasza „czynił to, co słuszne w oczach Jehowy, i chodził drogami Dawida, swego praojca; nie zboczył na prawo ani na lewo” (2 Kronik 34:1, 2). Najwyraźniej więc z powodzeniem czynił to, co słuszne w oczach Bożych. Używając dzisiejszego języka, osiągnął sukces.

Co ciekawe, Bóg powołał Jeremiasza na proroka w trzynastym roku rządów Jozjasza — w 647 roku p.n.e. Ponadto, w czasie jego 31-letniego panowania, prorokowali m.i. Sofoniasz , Nahum i Chulda(2 Król. 22:14-20).

http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/1200002525#h=1:0-11:464

http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/2000687#h=1:0-29:65

  Zwłaszcza kogo historia życia Jozjasza powinna szczególnie interesować?   Być może tych, którzy twierdzą, że zły przykład bądź trauma przeżyta w dzieciństwie, uniemożliwiają prowadzenie szczęśliwego, a przynajmniej normalnego, życia w dorosłości?   Może też są tacy, którzy współcześnie żyjących, obciążają winami ich przodków?   Rodziców, dziadków, pradziadków?   I niezależnie od osobistych zasług, ale i błędów,  próbują im przypisać „gen zdrady i podłości”?

Powrócmy jeszcze do Jozjasza.  Jakie miał dzieciństwo?

Jozjasz urodził się w roku 667 p.n.e., gdy jego ojciec, Amon, miał zaledwie 16 lat, a w Judzie panował jego dziadek, Manasses. Ten ostatni był jednym z najnikczemniejszych królów w dziejach tego kraju. Stawiał ołtarze dla Baala i „na wielką skalę czynił to, co złe w oczach Jehowy”. Przeprowadził swych synów przez ogień, uprawiał magię, posługiwał się wróżeniem, krzewił praktyki spirytystyczne i przelał mnóstwo niewinnej krwi. Ponadto ustawił w domu Jehowy wykonany przez siebie rzeźbiony wizerunek w postaci świętego pala. Zwiódł mieszkańców Judy i Jerozolimy, „by postępowali gorzej niż narody, które Jehowa usunął sprzed oblicza synów Izraela” (2 Kronik 33:1-9).

Manasses dopuszczał się takiego zła, że za sprawą Jehowy został zabrany w okowach do Babilonu, jednego z miast królewskich monarchy asyryjskiego. W niewoli Manasses okazał skruchę, ukorzył się i błagał Jehowę o przebaczenie. Bóg wysłuchał jego prośby o łaskę i przywrócił go do władzy królewskiej w Jerozolimie. Później król ten z powodzeniem wprowadził szereg reform (2 Kronik 33:10-17).

Jak niegodziwość, a następnie skrucha Manassesa wpłynęły na jego syna Amona? Okazał się on człowiekiem bardzo nikczemnym. Kiedy skruszony Manasses podjął wysiłek, by oczyścić naród ze skalania, którego sam był sprawcą, Amon nie zareagował na to przychylnie. Po odziedziczeniu tronu w wieku 22 lat „czynił to, co złe w oczach Jehowy, jak to uczynił Manasses, jego ojciec”. Zamiast się ukorzyć przed Jehową, „Amon jeszcze powiększył winę” (2 Kronik 33:21-23). Gdy został królem Judy, Jozjasz liczył sobie tylko sześć lat. Jakże straszne dzieciństwo miał Jozjasz!

Niegodziwy Amon rządził jedynie dwa lata, gdyż w wyniku intrygi uknutej przez własnych sług poniósł śmierć. Jednakże lud zgładził spiskowców, a królem uczynił jego syna Jozjasza.

http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/1200002882#h=21:0-23:669

Życie i dokonania Jozjasza dowodzą,  że zły przykład rodziców i dziadków nie musi determinować naszej teraźniejszości i co ważne perspektyw na przyszłość.  Z kolei nawrócenie Manassesa potwierdza, że możliwa jest diametralna pozytywna przemiana, oparta na posłuszeństwie Bogu i pokorze.

Skoro Bóg daje szansę każdemu, to czy my mamy prawo przypisywać bliźnim nikczemność?