molasy molasy
2986
BLOG

Peron we Włoszczowie - fakty, kłamstwa, propaganda, dulszczyzna

molasy molasy Polityka Obserwuj notkę 28

Całkowity tryumf propagandy rytualnego potępiania i wyśmiewania budowy peronu we Włoszczowie nie byłby możliwy, gdyby w głębi dusz Polaków AD 2006-2007 nie istniały jakieś chore struny, które rozbrzmiały pełnym tonem, gdy uderzyli w nie wirtuozi z "Gazety Wyborczej", TVN oraz RMF FM. 

Półtora roku temu znany publicysta tak skomentował zamianę Przemysława Gosiewskiego na Grażynę Gęsicką na stanowisku szefa klubu sejmowego PiS-u: "Dotychczasowy szef klubu parlamentarnego był synonimem tego, czego salon w PiS nie cierpiał. Bezwzględności, zamknięcia na inne argumenty, braku dyskusji. Jeśli ktoś w Warszawie lub Gdańsku myślał o pisowskim obciachu, to miał na myśli Przemysława Gosiewskiego. Symboliczna była sprawa załatwienia peronu we Włoszczowie. Partykularna, bezsensowna ekonomicznie decyzja, która jednocześnie mogła stać się obiektem docinków i kpin."

Chodzi mi o tę część tekstu, którą zaznaczyłym tłustym drukiem. Przytoczyłem ją w szerszym kontekście, bo nie jestem pewien, czy autor podziela opinię o "partykularności i bezsensowności ekonomicznej" tej inwestycji, czy też jedynie przytacza zdanie salonu III RP. Rozstrzygnięcie tej kwestii jest dla mnie ważne, bo cenię komentarze tego dziennikarza. Zanim poproszę go o odpowiedź, chciałbym napisać,  jak ja widzę sprawę budowy włoszczowskiego peronu.

Jeśli wziąć pod uwagę wygłaszane w mediach opinie, to sprawa jest jednoznaczna i wygląda dokładnie tak jak w przytoczonym wyżej cytacie. Oprócz polityków PiS-u taką opinię ma jeśli nie 100 proc., to na pewno grubo ponad 90 proc. osób zabierających głos w debacie publicznej na ten temat. Ja mam diametralnie odmienne zdanie od tej przygniatającej większości. Uważam, że sprawa peronu we Włoszczowie, to przykład jednej z największych i najskuteczniejszych manipulacji propagandowych po 1989 r.

      FAKTY

  1. CMK. Przez Włoszczowę, 11-tysięczne miasteczko na północy woj. świętokrzyskiego (wcześniej kieleckiego), biegnie Centralna Magistrala Kolejowa, najszybsza linia w Polsce, łącząca Warszawę z Krakowem i Śląskiem. Powstała w latach 70. w celu transportu towarów ze Śląska do portów Wybrzeża. Z tego powodu zrezygnowano z budowy stacji pośrednich. Później zdecydowano, że można ją także wykorzystywać w ruchu osobowym. Do 2007 r. jeździły nią wyłącznie pociągi ekspresowe i Intercity.
  2. Obietnica wyborcza Gosiewskiego w 2005.  Mieszkańcy Włoszczowy, od dawna domagali się wybudowania małej stacji, dzięki której uzyskaliby połączenie z największymi aglomeracjami Polski. Żądania te szczególnie nasiliły się od 2003 r. Podczas kampanii wyborczej w 2005 r., lider listy PiS-u w woj. świętokrzyskim Przemysław Gosiewski obiecał wyborcom, że spróbuje im pomóc w realizacji ich postulatów. Trzeba w tym miejscu zaznaczyć, że był on tzw. spadochroniarzem czyli nie pochodził z Kielecczyzny i nie miał żadnego osobistego interesu, aby nowa stacja we Włoszczowie powstała. Zapewne bardzo niewielu wyborców uwierzyło w jego obietnice.
  3. Budowa peronu. Ale poseł Gosiewski postanowił zrealizować to, co obiecał kandydat na posła Gosiewski (czyż to nie karygodne?!). Zgłosił postulaty swoich wyborców w formie interwencji poselskiej skierowanej do przesiębiorstwa PKP. Po przeanalizowaniu kosztów, ta państwowa firma uznała inwestycję za opłacalną i podjęłą decyzję o budowie peronu. 16 października 2006 r. na stacji Włoszczowa Północ zatrzymał się pierwszy pociąg. W uroczystej inauguracji wzięli udział Gosiewski oraz minister transportu Jerzy Polaczek.
  4. Śledztwo prokuratorskie. Na początku 2007 r. grupa posłów PO z  Tadeuszem Jarmuziewiczem na czele złożyła do prokuratury zawiadomienie o podejrzeniu przestępstwa przez Gosiewskiego oraz szefów spółek kolejowych. Zakończyło się ono w sierpniu 2008 r., w okresie rządów PO, oddaleniem zarzutów. "Nie stwierdzono niecelowości wydatkowania środków publicznych na uruchomienie nowego połączenia pasażerskiego, od wielu lat przez społeczeństwo oczekiwanego" - uzasadnił decyzję prokurator badający sprawę.
  5. Koszt budowy. PKP wydał na budowę peronu 609 tys. zł. Samorząd miasta dołożył 300 tys. zł. Przy okazji budowy peronu zmodernizowano fragment torów CMK. Wydano na to 2,1 mln zł. Modernizacja torów była planowana wcześniej. 
  6. Inwestycja uzasadniona ekonomicznie . Ekspertyza biegłych sądowych wykonana na zamówienie prokuratury potwierdziła zasadność ekonomiczną budowy peronu. Szkoda, że nie została ona udostępniona opinii publicznej, Gdyby posłowie PO mieli do niej zastrzeżenia, to na pewno by ją opublikowali. Nie ulega wątpliwości, że spółki kolejowe już od dawna dzięki peronowi zarabiają. Mógłbym na tym poprzestać, bo nie dysponuję szczegółówymi danymi. Chciałbym jednak zwrócić uwagę na kilka aspektów: 
    1.  Koszt zatrzymania pociągu wynosił w 2007 r. 27 zł czyli mniej niż średnia cena 1 biletu. W pierwszych 10 miesiącach, gdy zatrzymywały się tutaj zaledwie 2 pociągi, z peronu korzystało średnio 45 osób. Po odliczeniu kosztów zatrzymania pociągów, dawało to miesięcznie ponad 24 tys. dochodu. Przy założeniu, że liczba pasażerów się nie zwiększy, kwota wyłożona na budowę peronu zwróciłaby się po 2 latach.
    2. Było pewne, że ruch pasażerski będzie się systematycznie zwiększał. I tak się rzeczywiście stało. Osoby, które korzystały z innych środków lokomocji, potrzebowały czasu, aby zmienić dotychczasowe nawyki. Nie ulegało wątpliwości, że przesiądą się na kolej, bo np. dojazd pociągiem z Włoszczowy do Warszawy trwa o 2,5 godz. krócej niż autobusem. O komforcie jazdy już nie wspominam. Dzięki wybudowaniu parkingu typu Park&Ride możliwość skorzystania z peronu uzyskali mieszkańcy okolicznych miejscowości i to nie tylko z powiatu włoszczowskiego. Wygodne połączenie musiało zachęcić do wyjazdu osoby, które bez tej możliwości nie wybrałyby się w podróż, np. można było przyjechać do Warszawy na zakupy lub do teatru. Dzięki uzyskaniu możliwości dojazdu do Warszawy, Krakowa czy Katowic, jakaś grupa osób podjęła studia w tych ośrodkach (nie tylko młodzież, ale także starsi na studiach zaocznych). Dzięki nowym połączeniom łatwiejsze stały się podróże biznesowe i turystyczne. W tej chwili na stacji Włoszczowa Północ zatrzymuje się kilkanaście pociągów. W ubiegłym roku PKS zlikwidował z powodu braku pasażerów połączenie autobusowe z Warszawą. 
    3. Przy robieniu rachunku ekonomicznego, trzeba wziąć pod uwagę, że ileś osób znalazło dzięki peronowi pracę i od swoich dochodów płacą podatki (o wyrwaniu się z wykluczenia nie wspominam). Dzięki zarobionym pieniądzom, kupują towary, płacąc VAT. Część z nich korzystałaby zapewne z zasiłków państwowych. Dzięki wygodnym połączeniom komunikacyjnym powstała zapewne jakaś liczba firm, nawiązano kontakty gospodarcze. Korzyści ekonomiczne uzyskał nie tylko powiat włoszczowski, ale także inne regiony. Na przykład część absolwentów wyższych uczelni podjęła lub podejmie pracę w innych ośrodkach. Dzięki uzyskanemu wykształceniu są oni lepiej przygotowani do sprostania wyzwaniom nowoczesnej gospodarki.
  7. Rola posła Gosiewskiego. Interweniując w sprawie wybudowania peronu, poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Przemysław Gosiewski wypełniał swoje obowiązki poselskie, określone w ustawie "O wykonywaniu mandatu posła i senatora" z dn. 9 maja 1996 r. Jest w niej zapisane m.in., że:
  • Art. 1.
  1. Posłowie i senatorowie wykonują swój mandat kierując się dobrem Narodu.
  2. Posłowie i senatorowie powinni informować o swojej pracy i działaności organu do którego zostali wybrani.
  • Art 19.
  1. W wykonywaniu mandatu poseł i senator ma prawo, o ile nie narusza dóbr osobistych innych osób, do uzyskiwania informacji i materiałów, wstępu do pomieszczeń, w których znajdują się te informacje i materiały, oraz wglądu w działalność organów administracji rządowej i samorządu terytorialnego, a także spółek z udziałem Skarbu Państwa oraz zakładów lub przedsiębiorstw państwowych, samorządowych, z zachowaniem przepisów o tajemnicy prawnie chronionej. 
  • Art. 20. 
  1. Poseł lub senator ma prawo podjąć - w wykonywaniu swych obowiązków poselskich lub senatorskich - interwencję w organie administracji rządowej i samorządu terytorialnego, zakładzie lub przedsiębiorstwie państwowym oraz organizacji społecznej, a także w jednostkach niepaństwowych dla załatwienia sprawy, którą wnosi we własnym imieniu lub  w imieniu wyborcy lub wyborców,  jak również zaznajamiać się z tokiem jej załatwiania
  2. Organy i jednostki, wymienione w ust. 1, wobec których poseł lub senator podjął interwencję, są zobowiązane najpóźniej w ciągu czternastu dni powiadomić posła lub senatora o stanie rozpatrywania sprawy i  w terminie uzgodnionym z posłem i senatorem ostatecznie ją załatwić. 
  3. Kierownicy organów i jednostek, o których mowa w ust. 1 są zobowiązani niezwłocznie przyjąć posła i senatora, który przybył w związku ze sprawą wynikającą z wykonywania jego mandatu, oraz udzielić informacji i wyjaśnień dotyczących sprawy.
  • Art. 21.
  1. Posłowie i senatorowie przyjmują opinie, postulaty, wnioski wyborców oraz ich organizacji i biorą je pod uwagę w swej działalności parlamentarnej.
 

      KŁAMSTWA

Aż trudno uwierzyć, ile kłamstw powtarzano, aby uzyskać efekt propagandowy, np. pisano, że Włoszczowa to maleńka miejscowość. Oto największe z nich.  

  1. Koszty budowy. Zamiast kwoty 609 tys. zł zainwestowanej przez PKP podawano najczęściej, że było to ponad 3 mln zł. Posłowie PO twierdzili, że koszty wyniosły 3,5 mln zł.
  2. Gosiewski kierował się pobudkami osobistymi. Sugerowano, że to on sam wpadł na pomysł wybudowania peronu po to żeby ułatwić sobie podróże z domu do Warszawy. Jak już pisałem wyżej Gosiewski nie pochodził z Kielecczyzny i domu tu nie miał.
  3. Gosiewski naciskał na szefów PKP. Prokuratura uznała ten zarzut za nieprawdziwy.
  4. Na świecie nie buduje się małych stacji na liniach łączących duże aglomeracje. Te brednie powtarzał np. rzekomo niezależny ekspert Adrian Furgalski. W rzeczywistości był on politycznie zaangażowany. Pracował najpierw dla Unii Wolności, a później PO. Tak w Niemczech jak i we Francji na trasach szybkich kolei budowane są stacje w miastach kilkunasto- a nawet kilkutysięcznych.
  5. Inwestycja była nieopłacalna ekonomicznie. Biegli sądowi orzekli, że jest to nieprawda.

      PROPAGANDA

Zanim peron powstał, stał się obiektem szyderstw. "Gazeta Wyborcza" nazwała go "PiStacją". Ale to co się działo po jego otwarciu przeszło wszelkie wyobrażenie. Do Włoszczowy zjechały ekipy telewizyjne, radiowe oraz dziennikarze prasowi. W TVN24 przez tydzień od rana do nocy mówiono o bezsensie ekonomicznym budowy stacji Włoszczowa Północ oraz wyśmiewano się z Gosiewskiego. Podobnie było w stacjach radiowych RMF FM oraz TOK FM. Obrzydliwy artykuł na temat Włoszczowy zamieścił tygodnik "Polityka".

Dziennikarze liczyli pasażerów i z tryumfem obwieszczali na całą Polskę, że ich nie ma. Tymczasem nawet średnio inteligentna małpa wiedziałaby, że w pierwszych dniach po otwarciu, ze stacji będą korzystać jedynie nieliczne osoby. Podróże planuje się z wielodniowym wyprzedzeniem. Mało kto znał zresztą dokładną datę otwarcia. Istniało ryzyko przesunięcia terminu uruchomienia peronu. Któż by ryzykowałby kupowanie biletu na pociąg, którego postój we Włoszczowie był jedynie prawdopodobny.

Natrętna propaganda sączona bez przerwy Polakom do ucha odniosła skutek. Tak bardzo potrzebny mieszkańcom Włoszczowy peron został obśmiany na wszystkie sposoby. Jak rzep psiego ogona czepili się go tzw. artyści kabaretowi. Popisywali się swą "oryginalnością", szydząc z niego w niezliczonych skeczach i piosenkach. Peron stał się synonimem "wiochy" i "obciachu". W wyśmiewaniu przodował oczywiście organ "oświeconych" Polaków czyli "Gazeta Wyborcza". Oto kilka tytułów w tym dzienniku: "Gosiewski załatwił stację kolejową", "Pasażer we Włoszczowie pilnie poszukiwany", "O dynamiczny rozwój peroniarstwa krajowego". Charakterystyczne, że autorami tych tekstów byli dziennikarze "GW" z Warszawy lub Częstochowy. Natomiast dziennikarz redakcji kieleckiej Janusz Kędracki przyznał w rozmowie z wojewodą świętokrzyskim Grzegorzem Banasiem, że "jeśli chodzi o Włoszczowę, to jej się ten peron należał" i wyrażał żal, że "został tak a nie inaczej sprzedany". 

Gosiewski został nazwany "Peronem" (cóż to za dowcipne!), Włoszczowa - Gosiewem (bardzo śmieszne, nieprawdaż?!). Krakowska młodzież z dobrych domów urządziła sobie 31 2006 r. grudnia zabawę sylwestrową na "gosiewskim" peronie. Na żywo pokazywała ją TVN24. Stacja Włoszczowa Północ bezapelacyjnie zwyciężyła w internetowym plebiscycie na anty-cud współczesnej Polski. Głosowało na nią 24 proc. internautów.

Antyperonowej histerii ulegli nawet rozsądni, niezależnie myślący dziennikarze jak Rafał Ziemkiewicz, Łukasz Warzecha czy Igor Janke. Wcielili się w rolę "pożytecznych idiotów" popierających swych salonowych kolegów.

W ten sposób ta potrzebna lokalnej społeczności inwestycja została okrzyknięta przez "warszawkę" i "krakówek" za jedną z największych "zbrodni" IV RP. Antypisowscy propagandyści osiągnęli sukces, którego nie powstydziłby się Joseph Goebbels. To co białe stało się czarne.

            DULSZCZYZNA

Tak całkowity tryumf antypisowskiej, antyprowincjonalnej propagandy nie byłby możliwy, gdyby w głębi dusz Polaków AD 2006-2007 nie istniały jakieś chore struny, które rozbrzmiały pełnym tonem, gdy uderzyli w nie wirtuozi z "Gazety Wyborczej", TVN oraz RMF FM. Cóż komu przeszkadzała wybudowana za nieduże pieniądze mała stacyjka w niewielkim miasteczku, która była dla jego mieszkańców oknem na świat? Jakie potrzeby Polaków zaspokajało rytualne potępianie i wyśmiewanie peronu? Śmiali się z niego nie tylko bywalcy salonów, ale także zwykli ludzie, których rodzice, rodzeństwo, wujkowie, ciotki, bratankowie, siostrzenice mieszkają w takich Włoszczowach. 

Ci, którzy wyśmiewali się z peronu, uważali, że należą do lepszej, mądrzejszej, dowcipniejszej, ładniejszej części społeczeństwa polskiego. Odcinali się w ten sposób od pisowskiego "obciachu". Oto jak opisywała Magdalena Środa zbratanie się pasażerów ekspresu podczas postoju na stacji Włoszczowa Północ: "Pociąg nagle się zatrzymał. To nie była awaria ani remont szyn. To Włoszczowa. Wszyscy rzucili się do okien. Reakcja była natychmiastowa i tak jednoczesna, że między anonimowymi pasażerami pojawiło się rozbawienie, a wraz z nim nić porozumienia. Wszyscy otworzyli okna i zaczęli obserwować ruch pasażerów. Wysiadła jedna osoba i wsiadła dwójka. <Pewno dowożą ich z Krakowa, żeby był ruch>- powiedział jeden pan. (...) Pociąg dostojnie ruszył, pasażerowie wrócili na swoje miejsca, a moja współpasażerka zaczęła się zwierzać koleżance, że zawsze ilekroć jedzie pociągiem relacji Kraków-Warszawa, przypomina jej się wierszyk, którego uczyły się wszystkie dzieci w PRL-u. Wstydliwie, szeptem zaczęła go recytować: <Na małej stacji w wiosce Poronin, gdy pociąg stanął wśród zgrzytu szyn, wysiadł z wagonu ojciec, a po nim raźno na peron wyskoczył syn...> W przedziale zrobiło się zabawnie i sympatycznie, dyskusja polityczna z silnymi elementami komparatystyki historycznej trwała aż do Warszawy. No i proszę, w IV RP można jednak debatować. Dziękujemy ci, premierze, za Włoszczowę!>"

Cóż za piękna scena! Włoszczowianie oglądani są jak małpy w zoo. Pasażerowie z Krakowa i Warszawy mają nad nimi poczucie wyższości. Wyśmiewanie się z tych "podludzi" jednoczy podróżnych z wielkich miast. Toczy się kulturalna debata, podczas której wszyscy wyrażają taki sam pogląd, szydząc - jak przypuszczam - z pisowców i prowincjuszy. Jak to się mówi, pięknie się "różnią", mówiąc to samo. Dziękujemy ci, antypisowska ideolożko (czyt. ideo loszko), za tę relację!

Jest to wspaniały przykład współczesnych Dulskich, kołtunów zaludniających salony i ekspresy we współczesnej Polsce. Kapitalnie opisał ten typ Polaka Maciej Rybiński w tekście "Polski kołtun cudzym bełkotem zachwycony" ("Rzeczpospolita", 29 stycznia 2008). Cały tekst jest wart przytoczenia, ale z braku miejsca ograniczę się do tego fragmentu: "Setki, a może tysiące publicystów piszą jeden nie kończący się tekst, hymn do snobizmu i mimikry, którego jedynym celem jest zaznaczenie swej przynależności do świata, do nowoczesności, do postępu. Wchodzimy w ten świat lekko, łatwo i przyjemnie, bo bez własnego bagażu, zostawionego na peronie we Włoszczowie, bez garbu doświadczeń własnych, których pamiętać nie wypada i bez godności, wstydliwie ukrytej w piwnicy domu Dulskich, pod węglem i kartoflami". Tak, rytualne obśmiewanie Włoszczowy przez petentów do salonu Dulskich, to symboliczne zostawienie  bagażu z wiejską, prowincjonalną przeszłością na tutejszym peronie.

PYTANIE DO REDAKTORA JANKE

Autorem przytoczonych na początku słów o partykularności i bezsensie ekonomicznym budowy peronu we Włoszczowie jest Igor Janke. Panie Redaktorze, czy naprawdę Pan tak myśli? A jeśli tak, to dlaczego?

Aha, jeszcze jedna informacja dla zainteresowanych tym tematem. O peronie we Włoszczowie pisał w Salonie24 Scyzoryk spod Włoszczowy w notkach "Peron we Włoszczowie trzeba zburzyć!" oraz "Barany na peronie".

 

molasy
O mnie molasy

"JEDYNIE PRAWDA JEST CIEKAWA" - Józef Mackiewicz

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Polityka