Integracja władzy dokonuje się zwykle podczas kryzysów i wojen. Wojny w Europie na razie wciąż jeszcze nie ma, zatem środowiska pretendujące do pełnienia realnej władzy posługują się mniej wydajnymi metodami. Europosłowie już to ze zdumieniem konstatują, że Komisja Europejska nie ma obowiązku udzielać odpowiedzi na ich pukania i interpelacje, to znów popadają w melancholię nad tajnym trybem wyboru władz rozmaitych szczebli. Dowodzi to, że Europą rządzą i jej prawo tworzą siły niejawne, które swoje czynności wykonują z głębokiego zaplecza. Nie inaczej jest w naszym kraju – przecież jesteśmy trendy. Doświadczył tego premier Tusk, gdy chciał niegdyś zdymisjonować ministra Grada i dowiedział się, że ten pan mu nie podlega, dokładnie to tak samo, jak prokurator Parulski nie podlega prokuratorowi Seremetowi. Oczywiście nie ma tu mowy o żadnych spiskach, bo te, jak wiadomo, nie występują w przyrodzie, przynajmniej od czasów oświecenia.
Przypomina mi to historię, którą przytoczył w swoich pamiętnikach jeden z amerykańskich prezydentów (bodaj Jimmy Carter), otóż zadzwonił on do szefa, jednej ze swych nader licznych tajnych służb, z pytaniem po kiego czorta mu tak ogromny budżet na kolejny rok. – Bardzo przepraszam, panie Prezydencie, ale Pan nie posiada odpowiedniego stopnia wtajemniczenia, żebym mógł to Panu wyjaśnić – usłyszał.
Rządzi zatem Europą grupa kilkudziesięciu sobiepanków. Stopień integracji i spójność ich władzy nie są jeszcze zadawalające. Wciąż też zdarza się, że któryś z drobniejszego płazu przywódców– czy raczej p/o przywódców– pragnie wybić się na niepodległość, wierzga, miota się i wędzidłem pluje. Niedawno z tej przyczyny Węgry otrzymały dokuczliwą lekcję pokory.
Europosłowie, też muszą być czasem sprowadzeni do parteru by dowiedzieć się, że tak naprawdę pełnią rolę nie większą niż palma na korytarzu. Ponieważ nikt z nich, poza kilkoma staroświeckimi Angolami, nawet nie protestuje zbyt intensywnie, należy sądzić że sowite apanaże i przywileje pełnią rolę jurgieltu. Nie można więc na nich liczyć, gdy ważą się losy naszej wolności. Z punktu widzenia twórców jednolitego ośrodka władzy na kontynencie, występujące w ramach poszczególnych ośrodków nurty demokratyczne i dezintegrujące są już najprawdopodobniej opanowane, a precyzyjniej mówiąc, opłacone.
Potrzebny jest jeszcze czynnik integracyjny, jakaś wspólna, dominująca idea, która będzie mogła pełnić rolę parareligii. Obecnie trwają poszukiwania na tyle atrakcyjnej idei, by przy pomocy powszechnej inwigilacji, mogła zogniskować myśli i czyny Europejczyków. Jednym z projektów jest poprawność polityczna, jest to użyteczny zespół idei wspierających, ale jako budulec chyba nie wystarczający. Tu trzeba czegoś jak grom, czegoś co odbiera oddech. Ponieważ najlepsze są sprawdzone metody, musimy jeszcze chwilę poczekać na wojnę lub nieco solidniejszą fazę kryzysu. Ale wszystko to przecie przed nami.
Eurokraci, którzy konstruują kontynentalny system władzy mogą się wszakże przeliczyć. Gdzieś na zabitej dechami prowincji przyszłego Imperium, przyszły Cesarz intensywnie ćwiczy. My jeszcze nie wiemy kim on jest, ale on już swoje zadania zna.
