" Choć nie żyjemy to nie jesteśmy martwi, idę z tobą, jestem niewidzialny, nie możesz usłyszeć moich kroków".
Motto z przewodnika po kompleksie memorialnym w Laboe k/ Kilonii.
Słowa z wiersza Gorcha Focka, niemieckiego poety - marynarza poległego w bitwie o Jutlandię na pokładzie krążownika "Wiesbaden "
Niezależnie od tego jak sami oceniamy własną historię i jak oceniają ją inni to dobra pamięć o tych co odeszli jest nie tylko obowiązkiem ale i miarą człowieczeństwa, Niemcy potrafią sobie z tym poradzić my nie potrafimy.
Gdzie leży przyczyna ? Kto sprawił, ze tak obchodzimy się z pamięcią?
Pomysł budowy pomnika upamiętniającego niemieckich marynarzy poległych w I wojnie światowej wysunął w roku 1926 Wilhelm Lammertz, sekretarz organizacji zrzeszającej marynarzy - kombatantów z Duisburga. Idea budowy pomnika tym co " nigdy nie będą mieli płyty nagrobnej ani wieńców " została zaakceptowana przez Niemiecki Związek Marynarzy, który ogłosił konkurs na projekt pomnika. Zwyciężył pomysł - prof.Gustawa Munzera z Düsseldorfu - wzniesienia prostej 85 metrowej wieży, stojącej u wejścia do Kanału Kilońskiego w miejscu dawnej nadbrzeżnej baterii zdemontowanej zgodnie z postanowieniami traktatu wersalskiego.Wieża wg autora to pochodnia dla innych to kiosk łodzi podwodnej a dla ludzi z jeszcze większą wyobraźnia to stewa łodzi Wikingów. Kamień węgielny położył 8 sierpnia 1927 admirał Reinhard Sheer dowódca niemieckiej floty w czasie bitwy o Jutlandię.
Teraz garstka rewizjonizmu, w myśl zasady Panu Bogu świeczkę a Gomułce ogarek, bo Gomułka zdaję się uwielbiał słówko"rewizjonizm", jak pamiętam. Oczywiście Gomułka nie ma z Kilonią nic wspólnego, to taki niepotrzebny zupełnie wtręt.
Sheer kładąc kamień węgielny - powiedział- " Honorowi niemieckiego marynarza i niemieckiej flocie w nadziei, że jedno i drugie zostanie nam zwrócone" No i zostało zwrócone ze znanymi konsekwencjami.
Kompleks memorialny został odsłonięty 31 maja 1936, w przeddzień 20 rocznicy bitwy o Jutlandię przez admiała Raedera w obecności Adolfa Hitlera, któremu estetyka pomnika nie przypadła do gustu i określił go jako "nieporównywalny z niczym przykład kiczu"
Kompleks w Laboe przetrwał wojnę nieuszkodzony i po przejęciu przez brytyjskie władze okupacyjne nie został, jak inne pomniki zdemontowany. Brytyjczycy uznali, że pomnik nie wychwala idei niemieckiego militaryzmu lecz jest osobistym hołdem złożonym marynarzom, którzy oddali życie za swój kraj. Nie bez znaczenia był również fakt, że brytyjskie władze okupacyjne w Kilonii dzieliły swoją kwaterę z Niemieckim Związkiem Marynarzy, któremu zezwolono na prowadzenie działalności socjalnej wśród marynarzy.
W roku 1954 zwrócono kompleks raktywowanemu Związkowi Niemieckich Marynarzy, podczas ceremonii ponownego otwarcia kompleksu, szef Niemieckiego Związku Marynarzy, słynny dowódca U-bootów, Otto Kretschmer rededykował pomnik marynarzom wszystkich nacji, którzy nie wrócili z patrolu oraz bezpiecznym szlakom żeglugowym. " Gedenkstätte für die auf See geblieben aller Nationen. Mahnmal für eine friedliche Seefahrt auf allen Meeren"
