Polska w Unii Europejskiej, Unia Europejska w świecie - analiza fundamentalna.
WNIOSKI:
1. Unia Europejska, tak jak każda ludzka wspólnota, istnieje tylko po to, aby pomóc w spełnieniu celów poszczególnych jednostek – członków wspólnoty: państw i obywateli. Państwa i obywatele, o tyle będą chciały uczestniczyć w Unii, o ile Unia będzie pomocą w realizacji ich celów.
2. Więzią Unii Europejskiej jest przede wszystkim kultura europejska, która nie jest kulturą jakiegoś nowego, tworzonego odgórnie “narodu europejskiego”. Kultura europejska to szczyty kultury narodów Europy np. Goethe, Mozart, Czajkowski, św. Tomasz, św. Augustyn, Wolter, Mickiewicz ect..
3. Samo obywatelstwo europejskie nie uczyni z nikogo Europejczyka, jak kiedyś z Wandali nie uczyniło Rzymian. Europejczykiem można być – w istocie – tylko poprzez kulturę; tylko poprzez interioryzację europejskiej kultury.
4. Być Europejczykiem można tylko przez bycie Niemcem, Polakiem, Francuzem czy Włochem. Nie można być Europejczykiem, nie będąc Polakiem czy Włochem albo Niemcem. Narody i patriotyzm narodowy, w przeciwieństwie do nacjonalizmów, nie są zagrożeniem dla procesu integracji europejskiej. Państwa narodowe nie są rywalami Unii Europejskiej. Patriotyzm narodowy jest europejski.
5. Czy możliwy jest patriotyzm europejski? Czy ktoś może świadomie i dobrowolnie zdecydować się umrzeć za Unię Europejską? Odpowiedzi na te pytania – udzielane w skali masowej - zdeterminują jakość i siłę unijnej więzi łączącej narody Europy, a także przesądzą o losie UE w momencie dramatycznej próby.
6. Jedynie akceptacja pluralizmu społecznego, kulturowego i politycznego może zachować jedność tak bardzo złożonej całości, jaką jest Unia Europejska (tak jak ma to miejsce w USA, a nie miało miejsca w ZSRR). Akceptacja pluralizmu różni jedność Unii Europejskiej czy USA, od totalitarnej unifikacji, np. byłego ZSRR. Dlatego pluralizm jest warunkiem narodzin i wzrostu europejskiego patriotyzmu, a on warunkiem trwałej jedności Europy.
7. Wspólnota istnieje tak długo, jak długo jest skutecznym narzędziem, za po-mocą którego jednostki - członkowie wspólnoty, osiągają swoje cele. Wspólnota, która nie jest środkiem dla celów jednostek (osób lub grup) – członków wspólnoty, traci rację bytu, i po jakimś czasie - przestaje istnieć. Wspólnota, która zasadniczo i trwale uniemożliwia osiągnięcie celów jednostek niszczy członków wspólnoty; i niszczy samą wspólnotę; niszczy sama siebie, np. ZSRR. Taka “wspólnota” jest “wspólnotą” (auto)destrukcyjną; wspólnotą totalitarną.
8. Należy walczyć z tendencją do absolutyzacji Unii, to znaczy do takiego rozumienia Europy, w którym dobrem wspólnym Unii jest tylko dobro Unii jako instytucji, a nie realizacja celów (dobra wspólnego) państw członkowskich i wszystkich obywateli Europy.
9. Absolutyzacja Unii rodzi bowiem możliwość “europejskiego totalitaryzmu”, który stanie się faktem wtedy, gdy cele Unii zostaną przeciwstawione celom, dobru wspólnemu państw – członków; co może spowodować utożsamienie celów (dobra wspólnego) Unii z celami Unii jako instytucji; z celami biurokracji europejskiej (bizantynizacja, “sowietyzacja” UE).
10. To Unia Europejska istnieje dla państw - członków, a nie odwrotnie. To panaceum na tendencje do absolutyzacji i bizantynizacji Unii. Kurs federalny, bez poszanowania tej zasady, byłby początkiem błyskawicznego końca UE.
11. Miarą sukcesu Unii, tak jak Stanów Zjednoczonych Ameryki Pólnocnej, jest sukces poszczególnych państw - członków i dobrobyt ich / jej obywateli. Sukces polityczny i gospodarczy państw - członków Unii jest miarą sukcesu i wewnętrznego politycznego znaczenia Unii, a nie na odwrót.
12. Siła Unii, siła wszystkich winna być oparta na sile każdego z osobna. Dlatego państwa narodowe – członkowie Unii winni zachować odrębność gospodarczą i polityczną, przynajmniej w takim stopniu, który pozwalałby na przeżycie w razie rozpadu Unii.
13. Przepis na solidny europejski dom: UE to dobra zaprawa (silna więź kultury i instytucji europejskich) + dobrze ekonomicznie wypalone i mocne politycznie cegiełki państw narodowych. W skrócie:“Silna Polska, Włochy, Niemcy (... ) w silnej, zinstytucjonalizowanej Europie”
14. Unia Lubelska, ze wszystkich wyżej wymienionych względów, powinna być wzorem dla Unii Europejskiej.
