W ostatnie dwa dni roku, Panie i Panowie, stał się istny cud: rząd zabrał nam nasze pieniądze po to, aby wypłacić z nich emerytury aktualnym emerytom i obiecał, że za dwadzieścia – trzydzieści – czterdzieści lat odda z nawiązką. Nie powiedział, skąd za te kilkadziesiąt lat pieniądze dla nas weźmie. W świetle tendencji demograficznych pieniędzy, które uda się wydrenować z kieszeni innych, wtedy pracujących, będzie mniej, nie więcej. A Donalda Tuska, Jacka Rostowskiego i Jolanty Fedak można będzie w 2030 albo 2050 szukać w Berdyczowie.
Największa część noworocznego cudu polega jednak na tym, że myśmy w to rządowi gładko uwierzyli! Przełknęliśmy odebranie nam 5% naszych pensji bez nawet najmniejszego zakrztuszenia się.
A może, Drogi Rządzie, trzeba było dokończyć reformę emerytalną i pozwolić Otwartym Funduszom Emerytalnym na większą elastyczność w inwestowaniu naszych składek?
A może (to pytanie retoryczne) chodziło tylko o kolejny przejaw kreatywnej księgowości, odsunięcie widma przekroczenia progu ostrożnościowego i zapewnienie sobie spokoju do dnia kolejnych wyborów?
