W sztabach obu pozostałych w grze kandydatów do urzędu Prezydenta RP oraz w szeregach ich zwolenników trwa nerwowe oczekiwanie, czy trzeci 10 maja na mecie Paweł Kukiz zdecyduje się wesprzeć któregoś z nich na ostatniej prostej, czy też zachowa deklarowaną tamtego dnia powściągliwość. Każda jego publiczna wypowiedź jest poddawana gruntownym analizom pod tym kątem, każde niedopowiedzenie traktowane jako ciche poparcie, każdy brak odpowiedzi na zadawane przez dziennikarzy pytania w tej materii jako dowód na wahanie się znanego piosenkarz, który nieoczekiwanie wyrósł na rozdającego karty polityka.
Jeżeli jednak Kukiz rzeczywiście chce przystąpić do budowy poważnego ugrupowania przed jesiennymi wyborami parlamentarnymi, to nie powinien angażować się po stronie żadnego z kandydatów, ponieważ jego popularność wyrosła na gwałtownie rosnącej fali oddolnego sprzeciwu młodych ludzi przeciw całemu politycznemu establishmentowi symbolizowanemu dla nich przez prawie wszystkie partie z Platformą Obywatelską oraz Prawem i Sprawiedliwością na czele. Gdyby postanowił poprzeć Andrzeja Dudę, albo Bronisława Komorowskiego mógłby zostać okrzyknięty zdrajcą przez sporą część spośród swoich obrażonych na Polskę AD 2015 wyborców oczekujących odeń, że pozostanie sobą i nie da się nikomu kupić.
Być może optymalnym rozwiązaniem byłoby dla Kukiza wezwanie tych, którzy zaufali mu w pierwszej turze wyborów, aby masowo poszli do urn 24 maja i świadomie oddali nieważny głos. Udowodniliby w ten sposób, że są zatroskanymi o los Rzeczypospolitej obywatelami, zademonstrowali wolę trwania przy swoim przywódcy i pozwolili mu po raz drugi policzyć armię, jaką w tej chwili dysponuje. Zważywszy na to, że w drugiej turze mało będzie wyborców oddających nieważne głosy, łatwo byłoby ustalić aktualną liczbę jego zwolenników.
Czy Paweł Kukiz wystosuje do nich taki apel?
