W trakcie przepięknie skonstruowanego nabożeństwa Drogi Krzyżowej na krakowskich Błoniach w rozważania przy pierwszej stacji, a więc na samym początku, wkradł się mały zgrzyt - wpleciono wątek uchodźców kierując w tej kwestii apel do indywidualnego sumienia. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego gdyby nie kontekst krańcowego spolityzowania i zmistyfikowania tej kwestii. Wydaje mi się, że twórcy programu, kierując się dobrymi intencjami, popełnili tu błąd naiwności i braku roztropności, bo przecież Jesus wyraźnie dokonał ważnego rozróżnienia w kwestii indywidualnej odpowiedzialności, wskazując: “ co boskie Bogu, co cesarskie cesarzowi”.
Kwestia uchodźców nie jest bowiem kwestią bezpośrednio dotykającą sfery indywidualnego sumienia, lecz kwestią z innego porządku, porządku politycznego i władz państwowych. Pamiętając także o tym, że kwestie polityczne, a więc i kwestia uchodźców, też się jakoś ostatecznie muszą przekładać na obowiązki indywidualnego sumienia, musimy brać pod uwagę to, że nie przekłada się to bezpośrednio, lecz wymaga najpierw przeprowadzenia złożonych procedur politycznych i dopiero w trakcie tych procedur lub po następuje realizowanie nakazów sumienia.
Organizatorzy popełnili więc przynajmniej skrót myślowy, ignorując pochopnie prawdziwą naturę problemu, wpisując się mimo woli w schematy sterowanej odgórnie politycznej poprawności, bo przecież realnym adresatem tego apelu powinni być politycy, a nie młodzież uczestnicząca w ŚDM. W ten sposób młodzi zostali wprowadzeni w błąd. Równie dobrze można sobie wyobrazić, że w podobny sposób można by wprowadzić do nabożeństwa kwestię odpowiedzialności indywidualnego sumienia za zmiany klimatyczne, co wszyscy słusznie mogliby uznać za nadużycie.
Tak więc trzeba papieski słowa uważnie analizować i interpretować, bo ludzką rzeczą jest mylić się i błędnie odczytywać rzeczywistość. To może się przytrafić i papieżowi.
