W dniu wczorajszym po raz kolejny Kancelaria Prezydenta RP oraz Premier Donald Tusk uspokajali Polaków, że nie muszą się niczego obawiać ponieważ bezpieczeństwo Polski zostało zagwarantowane traktatem NATO co stawia nas w diametralnie innej sytuacji niż osamotnioną, opuszczoną Ukrainę zdaną na łaskę i niełaskę Władimira Władimirowicza Putina.
Co prawda w 1994 roku podpisano tam jakiś traktat w Budapeszcie, który brzmiał:
"Stany Zjednoczone, Rosja i W. Brytania stają się gwarantami bezpieczeństwa Ukrainy po przystąpieniu tego kraju do traktatu o nierozprzestrzenianiu broni nuklearnej w grudniu 1994 r. Kraje te zobowiązują się do respektowania suwerenności i granic Ukrainy i do powstrzymania się od wszelkich gróźb użycia siły przeciwko integralności terytorialnej i niepodległości politycznej Ukrainy."
Ale kto by się tam przejmował jakimiś pustymi, nic nie wartymi papierkami podpisanymi 20 lat temu.
Nie to co nasz traktat jaki podpisaliśmy w 1999 roku wstępując do NATO. Tu nie ma miejsca na żadne niedomówienia, wahania czy wątpliwości. Niech no tylko Ruski nawet jedno ździebełko trawy nadepnie swoim kacapskim buciorem na polskiej ziemi, a już zwalą mu się na łeb dziesiątki sojuszniczych dywizji, które tylko czekają, żeby dać Moskalom zdrowego łupnia w cztery litery.
Dla uspokojenia własnego sumienia zajrzałem jednak w treść tego "żelaznego" traktatu, który jest podstawą naszego systemu obronnego od prawie 15 lat.
"Artykuł 5
Strony zgadzają się, że zbrojna napaść na jedną lub więcej z nich w Europie lub Ameryce Północnej będzie uznana za napaść przeciwko nim wszystkim i dlatego zgadzają się, że jeżeli taka zbrojna napaść nastąpi, to każda z nich, w ramach wykonywania prawa do indywidualnej lub zbiorowej samoobrony, uznanego na mocy artykułu 51 Karty Narodów Zjednoczonych, udzieli pomocy Stronie lub Stronom napadniętym, podejmując niezwłocznie, samodzielnie jak i w porozumieniu z innymi Stronami, działania, jakie uzna za konieczne, łącznie z użyciem siły zbrojnej, w celu przywrócenia i utrzymania bezpieczeństwa obszaru północnoatlantyckiego."
Po analizie i porównaniu obu tekstów doszedłem do następujących wniosków:
1. Ukraina otrzymała gwarancję bezpieczeństwa i nienaruszalności granic.
2. Gwarancje dane Ukrainie w zderzeniu z rzeczywistością okazały się równie trwałe i skuteczne jak te podpisane w Monachium w 1938 roku.
3. Żaden z sygnatariuszy Memorandum Budapeszteńskiego nie zamierza wypełnić zobowiązań pod jakimi sie podpisywał mimo, że jasno i precyzyjnie zostało określone czego te gwarancje dotyczą.
4. Pakt NATO gwarantuje Polsce, że członkowie tego paktu udzielą jej wsparcia w razie agresji państwa trzeciego. Nie mówi jednak, ani słowem o nienaruszalności granic czy zapewnieniu pełnej suwerenności nad całością jej terytorium.
5. Pakt NATO jasno wskazuje, że w razie ataku na Polskę inne kraje użyją wobec agresora takich argumentów i środków jakie same uznają za słuszne.
Czyli mogą to być:
- wyrazy ubolewania
- głębokiego zaniepokojenia
- potępienia działań agresora
- wysłania pomocy humanitarnej w postaci bandaży i opatrunków.
- w drastycznej formie ewentualne zrzucenia ulotek na wojska agresora z nawoływaniem o zaprzestaniu działań zbrojnych wobec kraju napadniętego.
6. Nigdzie nie jest napisane, że państwa należące do NATO zobowiązują się niezwłocznie do udzielenia pomocy zbrojnej dla kraju będącego ofiarą agresji. Zastrzegają sobie taką ewentualność, ale nie są w jakikolwiek sposób do tego obligatoryjnie zobowiązane.
W związku z powyższym śmiem wątpić czy:
1. Traktat NATO jest dla nas więcej wart niż gwarancje bezpieczeństwa granic jakie udzielono 20 lat temu Ukrainie.
2. Traktat NATO jest dla nas więcej wart niż gwarancje nienaruszalności granic jakie udzieliły nam w 1939 roku Francja i Wielka Brytania tuż przed wybuchem II wojny światowej.
I z tym miłym akcentem pozostawiam Państwa biegnąc już zawczasu po zakup konserw na "czarną godzinę" pełen wiary w zapewnienia naszych sojuszników i słów uspokajających naród przez miłościwie nam panujących, panów Tuska i Komorowskiego.
